Στίχοι

										Φλοκιάζω τα όνειρα μου μπας και κοιμηθώ,
με νήμα πλέκω τη νυχτιά, κεχριμπαρένιο δάκρυ,
μα δεν υπάρχει ζέστα εδώ παγώνουν οι χειμώνες
στα μάτια μου υγρά φιλιά γεννούν παλιές εικόνες.

Και το μιτάρι τρέχει γοργά εικόνα να μου πλέξει
μπας και κρυφτώ, μπας και σωθώ, η νύχτα μη με κλέψει
μα το αίμα γίνεται φωτιά μαντέμι το μυαλό μου
μες την ψυχή μου αρπαχτικά ξεσχίζουνε το βίος μου

Σε είδα μάνα μου να κλαις και μάτωσε η καρδιά μου
στα πρωινά που καρτεράς, απλώνω τα προικιά μου
παλεύω με όλα τα θεριά μ’ όλους τους εφιάλτες,
εκλιπαρώ μια ξαστεριά στου χρόνου μου τους χάρτες.

Δεν είδα ακόμη το σπαθί μα ένιωσα την κόψη
κράμα από πόνο κι ευχή, τη σάρκα έχει λαβώσει
είναι η λεπίδα κοφτερή και τη ψυχή ματώνει
τις νύχτες να αιμορραγώ, τις μέρες να πληγώνει.

Μου είπες κάποτε παλιά σαν ήμουνα μικρούλι
μέσα μας γεννιούνται οι εχθροί, οι φύλακες, οι δούλοι
εχθρός μην γίνεις θα χαθείς και δούλος θα πονέσεις
αν φύλακας όμως γενείς την μοίρα σου θα δέσεις.

Μα  ήμουνα μικρό πολύ και μπέρδεψα τα λόγια
εχθρός και δούλος γίνηκα στο ίδιο μου το σώμα
ο φύλακας δεν έλαμψε ποτέ μες την ψυχή μου
κι έτσι η μοίρα με έταξε στο λιόγερμα του ονείρου.



Νατάσα Κουμπούνη   © Copyright 2009