Με τα φρένα σπασμένα Και τα φώτα σβησμένα Κάποια λόγια γραμμένα Σε τοίχους λερωμένα Η ζωή μου μια κούρσα Που ‘ναι οι μέρες που γελούσα Στην αγκαλιά σου ηρεμούσα Μα πάντα μοναξιά ακολουθούσα R: Σ’ αγαπώ! Κι αν είναι ο πόνος καθρέπτης Θα τον σπάσω κι αν θέλεις Θα σ’ αγαπώ… Όσο η φύση θ’ ανθίζει Κι όσο ο χρόνος ζωή μου χαρίζει Σε ένα φύλακα άγγελο Που δεν μου χάρισε άσχημο Του ζωγραφίζω παράλογο Της αγάπης μου ανάλογο Κι όταν το μελάνι μου ασπρίσει Κι η πένα μου λυγίσει Θα θυμάμαι τα μάτια σου Σα φωτιές όταν ήμουν πλάι σου. R: Σ’ αγαπώ! Κι αν είναι ο πόνος καθρέπτης Θα τον σπάσω κι αν θέλεις Θα σ’ αγαπώ… Όσο η φύση θ’ ανθίζει Κι όσο ο χρόνος ζωή μου χαρίζει
Καλά να τίς περάσετε τίς μέρες που θα’ρθούνε η αγάπη και η ζεστασιά τα κάλαντα να πούνε -.-.-.-.- Όλη η οικογένεια νά’ναι μιά αγκαλιά στου Αΐ Βασίλη το σακί δώρα για τα παιδιά -.-.-.-.- Ας το θυμόμαστε καλά τα λίγα μα και τα πολλά δέν θα τα χρειαστούμε Ο Ανθρωπος είναι θνητός στον Κόσμο αυτό περαστικός αυτό να το σκεφτούμε -.-.-.-.- Κάθε καινούργιο πρωΐνό θα βγεί ξανά, βάρκα γιαλό μέχρι να’ρθεί το δειλινό βράδυ πρωΐ μ’ένα μυαλό -.-.-.-.- Ειν(αι) η ζωή σαν το κρασί κι όσο παλιώνει πιο πολύ πρέπει να αργοπίνεται μοιράζεται...και δίνεται © Καλουδης Ντινος – Mönchengladbach