Της νυχτας σου τα σφαλματα-ποτε μη τα μετρας οι μερες σου αγαλματα-στους δρομους που γυρνας και οπως μοναχος περπατας-στη κοψη της κλωστης ποτε σου κατω μη κοιτας-γιατι θα ζαλιστεις Δε γινονται πια θαυματα-αυτα που εσυ ζητας το Σαββατο τα αγαλματα-ποτε μην ακουμπας σε καποιους δρομους σκοτεινους- με ανθρωπους σκυφτους αυτα μιλανε στους θεους-και εσυ δε τα ακους Της μερας σου τα εγκληματα-ποτε δε θα τα δεις σου κοψανε τα νηματα-και ομως ακομα ζεις και οπως μοναχος στεκεσαι-φυσαει ο βοριας δακρυζουνε τα αγαλματα-μα εσυ δε τα κοιτας Γυναικες που σε αγαπησαν-και υστερα χαθηκαν τις λατρεψαν τα αγαλματα-μα δε τις ξαναβρηκαν παλι η νυχτα απλωθηκε-στα μπαρ της γειτονιας σου σ'αγαπησαν τα αγαλματα-και μπηκαν στη καρδια σου
0 comments