Στίχοι

										Της νυχτας σου τα σφαλματα-ποτε μη τα μετρας
οι μερες σου αγαλματα-στους δρομους που γυρνας
και οπως μοναχος περπατας-στη κοψη της κλωστης
ποτε σου κατω μη κοιτας-γιατι θα ζαλιστεις

Δε γινονται πια θαυματα-αυτα που εσυ ζητας
το Σαββατο τα αγαλματα-ποτε μην ακουμπας
σε καποιους δρομους σκοτεινους- με ανθρωπους σκυφτους
αυτα μιλανε στους θεους-και εσυ δε τα ακους

Της μερας σου τα εγκληματα-ποτε δε θα τα δεις
σου κοψανε τα νηματα-και ομως ακομα ζεις
και οπως μοναχος στεκεσαι-φυσαει ο βοριας
δακρυζουνε τα αγαλματα-μα εσυ δε τα κοιτας

Γυναικες που σε αγαπησαν-και υστερα χαθηκαν
τις λατρεψαν τα αγαλματα-μα δε τις ξαναβρηκαν 
παλι η νυχτα απλωθηκε-στα μπαρ της γειτονιας σου
σ'αγαπησαν τα αγαλματα-και μπηκαν στη καρδια σου