Στίχοι

										Μια εποχή 
Τόσο σκοτεινή 
μ’ απάνθρωπους κανόνες 
και βαριά αρχιτεκτονική. 
Τι να χειροκροτήσεις σε τέτοια σκηνή; 

Τα “πρέπει” μας είδαν.  Μαζί
Κι αμέσως το είπαν. 
Σε όσους δεν ήξεραν 
αγάπη τι θα πει. 

Μία κατάρα με αλλόκοτη μορφή 
μας έκλεισε το μάτι. 
Αγώνα δώσαμε να είμαστε μαζί,
Μα νίκησε η απάτη. 


Μάτια μου σας ξέρω. 
Σας έχω δει ξανά. 
Γεύση νοσταλγίας. 
Πνεύματα παλιά. 

Μ’ έχουνε ξυπνήσει 
δυνατές στιγμές. 
Όρια δεν υπάρχουν, 
σ’ έχω δει να κλαις. 


Νόμοι δειλοί, 
αλλά δυνατοί. 
Πολιτισμός σου μοιάζει, 
κάπου κρύβεται η λογική. 
Σ’ άγονο χώμα ζούμε και πάλι σπονδή. 

“Πιστεύω” είχες γράψει.  Κι εγώ
Φωνές είχα στείλει, 
μα πάλι πνιγήκαμε 
σε κύματα σιωπής. 

Περιπλανήθηκα στου χρόνου τη βουή, 
στις γειτονιές του κόσμου. 
Θα συναντιόμασταν ξανά, στο είχα πει. 
Πνοή αγγέλων, φως μου. 


ΣΗΜ: ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΣΤΙΣ 10/1/2003