Στίχοι

										Ποιητης θα πει,
Αγαπη που περασε στη ληθη,
μετα..απο πολλα λαθη,
ιστορια που καταπιε αγκαθι,
ή ψυχη που της εχει απομενει το κατακαθι.

Nα αγκαλιαζεις με στοργη την φαντασια
και να γραφεις για μια ομορφη ιστορια,
που συνηθως ειχε ασχημο τελος...

Kαθε στιγμη, καθε λεπτο
να σκευτεσαι ενα ποιημα,
μαγικο..
για ενα κοσμο πολυ μακρινο..
που σε εδιωξαν ενω πολυ..
τον αγαπουσες... 

να συκρινεις και οχι να.. κρινεις,
να ειναι η ζωη δικη σου και οχι..
να εισαι εξαρτημα της εμπνευσης σου..

να εμπνεεις και οχι απλως να γραφεις
να ζεις και οχι απλως να επιζεις..
στην φριχτη θαλασσοταραχη της καθημερινοτητας,
επιπλεοντας με ενα... μολυβι.

Το μολυβι που βοηθα να φτιαξεις το..
ονειρο σου..
Αποτελουμενο απο χαρτι και μολυβι και μια κουταλια...
εμνευση...Που την λατρευουμε ολοι μας..

Τα δυο πρωτα μπορει να ειναι αψυχα αλλα το τριτο... 
ειναι..ζωντανο...Αναπνεει.. 
Ετσι δινει ζωη στα αλλα δυο,
με ανταλαγμα...
Να γινει..Αθανατο..Οχι βεβαια στην ζωη...
αλλα στις καρδιες ολων μας...



Copyright© Κων/ντίνος Κοφινάς | Νόμος Περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας Άρθρο 8 2557/1997