'Ιώ, μέγιστε Κούρε, χαίρέ μοι, Κρόνειε, παγκρατές γάνος, βέβακες δαιμόνων αγώμενος: Δίκταν εις ενιαυτόν έρπε καί γέγαθι μολπά, τάν τοι κρέκομεν πακτίσι μείξαντες άμ' αυλοίσιν, καί στάντες αείδομεν τεόν αμφί βωμόν ουερκή. 'Ιώ, μέγιστε Κούρε, χαίρέ μοι Κρόνειε, παγκρατές γάνος, βέβακες δαιμόνων αγώμενος: Δίκταν εις ενιαυτόν έρπε καί γέγαθι μολπά. ''Ενθα γάρ σέ, παίδ' άμβροτον, ασπιδ[ηφόροι τροφήες] παρ' `Ρέας λαβόντες πόδα κ[ρούοντες αντάχον.] 'Ιώ, μέγιστε Κούρε, χαίρέ μοι Κρόνειε, παγκρατές γάνος, βέβακες δαιμόνων αγώμενος: Δίκταν εις ενιαυτόν έρπε καί γέγαθι μολπά: τά]ς καλάς 'Αός.
βλεπω εκανες καινουριες σελιδες μβπραβο και θα τα πουμε και τηλεφωνικος με αγαπη Γιωργος
βλέπω στη δουλειά σου το συναίσθημα διάχυτο στους στίχους σου... μου άρεσε περισσότερο η "ευχή"! σου εύχομαι ό,τι επιθυμείς και πάντοτε η έμπνευση να μη φεύγει από τα χείλη σου... !)