Στίχοι

										Είκοσι έξι μικρά ονειράκια...
Λευκά , τρυγισμένα από νότιους ανέμους...
Ανταλλάσσεις και σήμερα στις οδούς της ευτυχίας...
Φοράς κι αγριολούλουδα στα ήμερα μαλλιά σου...

...


Στα φόρτσα του άνεμου πλευρίζεις το γεράκι
που αριβάρισε απ΄ του βουνού, τα μπλε τα μέρη
χλομιάζει η κόμπρα η μοναξιά , μες το πανέρι
το σφύριγμα του σαν ακούει στο πέτρινο σοκάκι.

Κι όλα τα μπόσικα πανιά βαμμένα στην πορφύρα.
Κι όλα τα ελεύθερα μαλλιά στους κροτάφους σου - λίγη αρμύρα-
σάλτο μορτάλε , απ’ των θεών το βάθρο..
Τι να κάνει άλλο ο ήρωας μετά , τον τελευταίο του άθλο?

Σα νέγρο μάτι - το κορμί αερικό και η φωνή, κάτι πιο πάνω
κοιτάει τον άβυσσο / πουκάμισο από χάδι
Πλεγμένο. Κι είναι η επιφάνεια , σα λάδι..
Βρεγμένο στόμα είσαι μακριά και δε σε φτάνω.

...


Είκοσι έξι μικρά αγκαθάκια...
Κάτι επίπεδα ανθρωπάκια προσεχτικά λίγο σ’ αγγίζουν...
Σε είδα πάλι σήμερα στις πιάτσες των ονείρων...
Φοράς το φυλακτό που σου ‘χα δώσει , στο λαιμό...

...


Κάπου στη μέση του θυμού και πριν ν’ αρχίσει η δράση,
μ΄ ένα μαχαίρι που δεν μίλησε ποτέ - μια αλήθεια κόβει.
Γεννάει δυο ψέματα μωρά , εκεί : Μες της αυγής τη σχάση
μα , πριν βραδιάσει, αυτά γερνούν - της νύχτας σου είναι οι φόβοι.

Μ’ ένα ζυγό- παιχνίδι ακόμη , γυμνή στο μπαλαούρο
π ‘ ανθρώποι σε ονομάσανε εν τέλη , αιμοσταγή..
Είκοσι έξι όνειρα απ’ του καπνού το δέρμα του, το σκούρο
πρόχειρο χνώτο, στον άνεμο ένα κρυστάλλινο κελί..


...


Είκοσι έξι μικρά ονειράκια...
Πιθανότητες ζωής , ασημένιες λεωφόροι...
Πώς προβάρεις στον καθρέπτη το καλύτερο φιλί σου...
Φοράς κι αγριολούλουδα στα ήμερα μαλλιά σου...



{Α}