Μέρωνα με ελπίδες του ανθρώπου κι όταν ξημέρωνα σε μάτια ευγενικά της καρδιας μου τα παράπονα μωρά ντάντευα με μύθους του Αισώπου... Μέρωνα με σκέψεις αγαθές μ''όνειρα των φίλων μου αγιασμένα με τους ανέμους που''φερναν μηνύματα απ'' τα ξένα πως δεν χαθήκαν στις φουρτούνες οι ψυχές... Μέρωνα με άγνωστους συντρόφους που συναντούσα στα ακρογιάλια της ζωής με το φτερούγισμα των λουλουδιών της γης που φυτρώναν στους απάτητους τους λόφους... Οργή με σάρωνε η φωνή μου σαν τη λάβα όταν γεννιόμουν στα ηφαίστεια του μυαλού που δεν αντάμωσε ποτέ με την αγάπη και βγήκε εμπρος μου με το συρσιμο φιδιού... Κι έλεγα δύναμη αν ζεις και αν υπάρχεις κράτα τους... κόσμους μακριά μου... στη σιωπή τι δεν αντέχω αστραπιαία τη φθορά μου η μυρωδιά τους στο Ναδίρ με εξωθεί...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΕΛΕΝΗ////ΟΜΟΡΦΟΣ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΣΟΥ/// Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ///
Πάρα πολύ καλή!!!
Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλιά σου!! :)
ως στίχοι αλλά και ως σύνολο ποιητικό,είναι εξαιρετικό. Ξαναδιάβασα τα "Τραγούδα εσύ..μπουρμπούτσαλα" κ.α.
Αυτό είναι πραγματικά υπέροχο τραγούδι!!! Εδώ δεν σε "κρατάει" τίποτα (το "κρατάει" δανεισμένο απ' το προηγούμενο σχόλιό μου). Στα ίδια πλαίσια κινείται και το "Τραγούδα εσύ..μπουρμπούτσαλα.." αν και λιγότερο πλούσιο εκφραστικά απο τα "ΣΧΗΜΑΤΑ". Να 'σαι καλά.