Στίχοι

										Οι άνθρωποι γεννούνται & πεθαίνουν
           Μέσα σε ταχυδρομικούς φακέλους που..
             Είναι,
                   λευκοί όταν γυρίζουν..
                   γκρι, όταν φεύγουν..

           καθημερινά λαμβάνω γκρι φακέλους ..
        ..όχι γιατί τα πάτησε κάποιο δίποδο ον..
        αλλά διότι μου στέλνουν τα ‘παλιά’ νέα τους
   γράφοντας μου για την μη-απουσία & την νεκρή ύπαρξη τους..
      ‘’Αυτά τα δίποδα όντα ονομάζονται Άνθρωποι..’’
  ..μου το θυμίζει πάντα ένα μαύρο κομμάτι ύφασμα που..
            κάνει συντροφιά στο δεξί μου χέρι..

   Λευκές σελίδες με γέμιση ανυπόκριτες καμένες λέξεις,
                 τις νύκτες μου φωνάζουν..
         με φωνή ατίθαση αλλά & συνάμα παιδική..
             θρέφοντας με, ταξιδιάρες νότες..
               ..δίχως ημερομηνία λήξης..

       Μπορεί όλα να σου φαίνονται κάπως περίεργα,
         σου ξενίζει η ουτοπία μου, το ξέρω..
      το ξέρω, από την ώρα που διάβασα τα χείλη σου
                & έγινα ο καθρέπτης σου
            & εσύ με τη σειρά σου, ο δικός μου..

              Μια μέρα, τότε που έτρωγα,
      πιο λίγο από το πολύ & πιο πολύ από το λίγο,
    ανακάλυψα ένα λευκό φάκελο με μία γκρι σφραγίδα,
          ‘’χαμένο στον αυγουστιάτικο αέρα..’’

       Για αρκετή ώρα τον κοιτούσα με τσαλακωμένη
             τη παιδική απορία στο πρόσωπο,
  & 216 λέξεις να ταξιδεύουν από το εντός μου σε 1 φύλλο χαρτί..
            Απόψε δεν γίνομαι φίλος με κανένα
                       ή μάλλον με ένα..
    φύλλο χαρτί και κάποιες λέξεις που τώρα πια αυξήθηκαν
         ..δεν έκανα ποτέ έκτρωση στα συναισθήματα μου..

   Σίγουρα αναρωτιέσαι τι απέγινε με εκείνον τον λευκό τον φάκελο..

                        Λοιπόν..

      Τον άγγιξα και ξάφνου μου φανέρωσε τι έκρυβε
  ..αγεφύρωτα συναισθήματα & ροκανισμένες 267 ευχές..
              Και έπειτα, σκοτάδι..



Copyright© Κων/ντίνος Κοφινάς | Νόμος Περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας Άρθρο 8 2557/1997