'Aφηνες τα πουλιά εντός σου να τιτιβίζουν σαν ασκέρι κρυφό τραγούδι που δεν έχει αρχή και τέλος, μονάχα ροή 'Eπινες το δάκρυ απ’ το σημάδι -μια θύελλα που σε θηλάζει στα σύνορα της υποτροπής- ανάγκη δίχως σημασία μια ανυπότακτης συνήθειας που ανασαίνει μες στην ρωγμή Mια πεταλούδα είν’ η φωνή σου στο ξάφνιασμα του δειλινού μα και το ουρλιαχτό δικό σου στα δάχτυλα του υπο-κόσμου αχτίδα που τρυπά τα στήθια για να συλήσει την αθέατη πληγή.
0 comments