Lyrics

										Δεν τη μπορώ  τούτην  την Άνοιξη να την  προλογίσω

πρώτη φορά θλίψη με πιάνει σαν τη σκεφτώ

να είχα τη δύναμη το χρόνο που πέρασε να γύρναγα πίσω

παιδί να γινόμουνα σαν τότε ορμώμενος   να ονειρευτώ

 

που λαχταρούσαμε μέσα από τα σύννεφα να δούμε τον ήλιο

δε λογαριάζαμε ούτε μας δείλιαζε φοβέρα καμιά

στο πάρκο δεν παίζαμε γιατί είχε κάγκελα και ήταν ανήλιο

και οχτρός σαν πλησίαζε κρατούσαν τα χέρια μας από ξύλο σπαθιά

 

Τα χρόνια περάσανε τα όνειρα χάθηκαν  τα σκόρπισε ο αγέρας

σαν στάχτη που έπνιξε βουβά μες  στο χώμα η πρώτη βροχή

και εμείς αφεθήκαμε χωρίς να παλέψουμε στις τύχες την μέρας

ποτέ δεν υπήρξαμε τόσο  απροστάτευτοι και τόσο φτωχοί

 

Στο  δρόμο μου  χάθηκα αλλού εγώ βάδισα και αλλού η ελπίδα

ψηλό ζαλιζόμουνα μεγάλα τα ύψη μικρή η καρδιά

ανυπεράσπιστη σε χέρια ανήμπορα εδόθη η πατρίδα

με κούραζε η σκέψη και αποζήτησα ψυχρή σιγουριά

 

Αποκοιμήθηκα και μόνος έμεινα στον κρύο χειμώνα

στο σπίτι κλείστηκα θωρούσα ο άμοιρος  θα βρω ζεστασιά

και  απέμεινε έρμαιο ξοπίσω αβοήθητη η ψυχή μου λεχώνα

να βλέπει να χάνονται  όσα και εάν έφερε στον κόσμο παιδιά

 

Για αυτό  τούτην  Άνοιξη μου είπαν δε θα ‘ρθει το χελιδόνι

να ξαποστάσει από το ταξίδι  όπως την πρώτη φορά

άλλαξαν οι άνθρωποι τώρα υπάκουοι μένουμε μόνοι

και εγώ θα αντικρίζω μπροστά στα μάτια μου την άδεια φωλιά