Στίχοι

										ή τι κατά πρήξιν, ή μαψιδίως αλάλησθε 
οίά τε ληϊστήρες υπείρ άλα, τοί τ' αλόωνται 
ψυχάς παρθέμενοι κακόν αλλοδαποίσι φέροντες; 
τίφθ' ούτως ήσθον τετιηότες, ουδ' επί γαίαν 
έκβητ', ουδέ καθ' όπλα μελαίνης νηός έθεσθε; 

ένθ' εκ νηός όρουσεν άναξ 
αστέρι ειδόμενος μέσω ήματι: τού δ' από πολλαί 
σπινθαρίδες πωτώντο, σέλας δ' εις ουρανόν ίκεν: 
ες δ' άδυτον κατέδυσε διά τριπόδων εριτίμων.
 
ένθ' άρ' ό γε φλόγα δαίε πιφαυσκόμενος τά ά κήλα, 
πάσαν δέ Κρίσην κάτεχεν σέλας: αι δ' ολόλυξαν 
Κρισαίων άλοχοι καλλίζωνοί τε θύγατρες 
Φοίβου υπό ριπής: μέγα γάρ δέος έμβαλ' εκάστω.
 
ένθεν δ' αύτ' επί νήα νόημ' ώς άλτο πέτεσθαι 
ανέρι ειδόμενος αιζηώ τε κρατερώ τε 
πρωθήβη, χαίτης ειλυμένος ευρέας ώμους: 
καί σφεας φωνήσας έπεα πτερόεντα προσηύδα: 
ώ ξείνοι τίνες εστέ; πόθεν πλείθ' υγρά κέλευθα; 

αύτη μέν γε δίκη πέλει ανδρών αλφηστάων 
οππόταν εκ πόντοιο ποτί χθονί νηΐ μελαίνη 
έλθωσιν καμάτω αδηκότες, αυτίκα δέ σφεας 
σίτοιο γλυκεροίο περί φρένας ίμερος αιρεί.