Στίχοι

										Μένω σε κάποια της ζωής μας γειτονιά 
σ’ένα στενό που δεν το φτάνει ήλιου φως .
Τρέμεις τις νύχτες απ’την τόση παγωνιά 
και είναι τα δάκρυα φίλος σου κρυφός. 
Μένω κρυμμένος στης ζωής μας μια γωνιά . 

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι 
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη . 
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι 
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι . 
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει . 

Ζω σε κάποια της ψύχης  μας πολιτεία 
που κάθε κάτοικος φορά χίλιες πληγές .
Δεν έχει λεωφόρους , ούτε πλατεία 
έχει μονάχα τις πνιγμένες μας κραυγές . 
Ζω σ’ενός ονείρου μας την ασωτεία . 

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι 
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη . 
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι 
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι . 
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .