Lyrics

										Αυτή η δροσιά του Μάη
αλήθεια που με πάει
σε χρόνια αγιασμένα
στις άφραχτες αυλές
που βλέπαμε τους φίλους
και παίζαμε αντάμα
γελώντας μέχρι κλάμα
με λόγια ξεχασμένα
που στων καιρών τους μύλους
ματωμένης μνήμης έγιναν ουλές.

Στο ίδιο μέρος στέκω
με το χακί γιλέκο
και του Μαγιού τ’ αγέρι
στο νου ξυπνά φωνές,
το βλέμμα φέρνει γύρα,
οι αυλές χαμένες
κι οι θύμησες χτισμένες
σε γκρίζο μεσημέρι
γονάτισαν στη μοίρα
και ζήτησαν να μείνουν ζωντανές.

Αυτή η δροσιά του Μάη
εικόνες με κερνάει
απ’ το παλιό παιχνίδι
στο πέτρινο στρατί,
το βλέμμα φέρνει γύρα,
δρομάκια της ασφάλτου
μοιάζουν με λάσπη βάλτου
μα κρύβουνε στολίδι
που πρόλαβα και πήρα
και στην καρδιά μου το ‘δεσα
μ’ ολόχρυση κλωστή.