Στίχοι

										Τη Γλώσσα μου τη σπούδασα,
χρόνους τριάντα-δυό,
με κυπαρισσομόλυβα,
στης Πϊνδου το σχολειό :

Το "άλφα" στ' αστρανάμματα,
το "βήτα" στο βοριά,
το "λάμδα" στις λυκοποριές,
το "ρο" στη λυγαριά.

Άι, λυγαριά κορμάκι μου,
που μ' έβγαζες ψηλά
στα χίλια μέτρα κι έπαιρνα
γλυκιά κεροδοσιά,
στ' άστρου την αθεμέλιωτη
την πέτρινη εκκλησιά . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου την έμαθα
στης Πίνδου το σχολειό :

Το "γάμα" στην αστροφεγγιά,
το "νι" στον κεραυνό,
το "κάπα" στον αδιάβατο
του Βίκου τον γκρεμό :

Άι,όνειράκια μου γκρεμοί,
να πέφτει το κακό
της μοίρας τ' άγριο στοιχειό
και το θανατικό, 

να πέφτουν να τσακίζονται,
σαν σπούργος να περνώ,
μονάχα με τραγούδισμα,
ψωμάκι και νερό . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου μελέτησα
στης Πίνδου το σχολειό :

Το "έψιλον" στην ερημιά
τ' άμβωνα του βουνού,
το "πι" στα πετρογέφυρα
τ' Αώου ποταμού.

Άι, αίμα ποταμάκι μου
κόκκινο κι αχνιστό,
σοφόν κι αλαφροϊσκιωτο,
χρόνους τριάντα-δυό,
μ' αρμένισες στου Κόζιακα
το πετροπέλαγο :

Τι γοργονίτσες-άσματα !
Τι στιχοδέλφινα !
Τι δεκαπεντασύλλαβοι !
Τι λόγια πέτρινα !

Κι από τα πάνω, βρόχινο
Θεούλη φίλημα,
έσταζε ο πετροκότσυφας
γλυκά το ποίημα :

-Τιτίβ-τιτίβ και δόξα σοι
αμάραντε βοριά!
Δόξα στον Πόνο Τ' Άνθρωπου,
δόξα και στα βουνά,

που 'χουν τη μπέσα του φτωχού,
το μπόι τ' ουρανού,
την αγιοσύνη του Χριστού,
τη δόξα του Θεού !
...........................................
Τη Γλώσσα μου τη βύζαξα,
στης Πίνδου το μαστό,
πρωτόγαλα κι αγίασμα
και μάνα απ' το Θεό . . . !