Στίχοι

										Άνθρωποι τρέχουνε
στα μάτια έχουνε
κόρη ατσάλινη
κρυμμένη σφαίρα.

Δίχως να νοιάζονται
αιφνιδιάζονται
σε κόψη γυάλινη
να ζουν τη μέρα.

Κι εγώ στην άκρη μου αναρωτιέμαι
γιατί δε χώρεσα, γιατί γελιέμαι.
Όλα μου φώναζαν πως δεν ανήκα
μα πάλι ανάμεσα κι εγώ ρεπλίκα.	
		
Κέρινο ομοίωμα
μοιάζει το βίωμα,
ξέθωρα σύμβολα
παγιδευμένα.

Μέσα μου σάστισα
φωνή ανάστησα
όχι άλλα είδωλα
φυγαδευμένα.

Κι εγώ στην άκρη μου αναρωτιέμαι
γιατί δε χώρεσα, γιατί γελιέμαι.
Όλα μου φώναζαν πως δεν ανήκα
μα πάλι ανάμεσα κι εγώ ρεπλίκα,
δική μου γίνομαι κι εγώ ρεπλίκα.


*Ρεπλίκα: [