Μες το ψέμα, σ΄ένα τέλμα, γεννήθηκα κι εγώ. Μες σ΄ασήμια σκουριασμένα στων άστρων το φως. Κι είδα εσένα, βρήκα εμένα σ΄όνειρο κρυφό, σε μαλαματένια στήθη κάστρα σα βουνό... Μα τα όνειρα περάσαν όπως κι ο καιρός, και μαράζωσαν τα στήθη απ΄το καημό. Μες τα θαλασιά σου μάτια στον χαμένο αδελφό μια γοργόνα τραγουδάει, πως να κοιμηθώ... Το παράπονο με δένει πάνω στα σχοινιά, σε καράβι που βουλιάζει κάπου στ΄ανοιχτά. Κι είναι γύρω μου γαλήνη, μα και μοναξιά, ίσως να σε συναντήσω στον βυθό ξανά. Νικόλας Παπανικολόπουλος
ΜΕΣ ΣΤΟ ΨΕΜΑ....ΩΡΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΥΧΟΜΑΙ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ
"Μες το ψέμα" σε βρίσκω νέε φίλε, είναι έτοιμο τραγούδι.