Πόσες στιγμές αντέχουν στο χρόνο πόσα φιλιά μας μείνανε μόνο πόσα 'γιατί' χτυπούν την καρδιά πόσα 'σε θέλω' θα πούμε ξανά; Κι όταν λες...είμαι εκεί... το κορμί θα ζητά επαφή... δε μιλάς, δε μ' αγγίζεις μα σε νιώθω εδώ έναν άγνωστο...μα για μένα τόσο γνωστό... Πόσες σκέψεις χωράει ένα σώμα πόσα 'πρέπει' μας κλείνουν το στόμα με ποιό χρώμα θα βαφτεί το 'μετά' θα 'ναι μαύρο ή κόκκινο σαν τη φωτιά;
Εγώ θα λέω πως έζησα πως από τύχη επέζησα από τα βέλη που με χτύπησαν βαριά. Εγώ θα πω κοινώνησα Με μάτωσαν και το ΄νιωσα Της αμαρτίας σου τα κόκκινα φιλιά. teleioo apsogo mpravo aytos o stixos einai katapliktikos milise mesa mou
Μια ηλιαχτίδα, μια ηλιαχτίδα στείλε μου απ' το φως σου για να ζεσταίνει της ζωής μου το μουντό καιρό μια ηλιαχτίδα κεντημένη απ' το χρώμα των ματιών σου μέσα σ' αυτή να χάνομαι, να ελπίζω, να επιζώ...
απλα υπεροχη!
Τί μας έφερε κοντά; τί μας πήρε μακριά; ήταν λόγια μιας στγμής όσα ζήσαμε εμείς
"μια ηλιαχτίδα στείλε μου απ' το φως σου" Εσύ την έστειλες στην ψυχή μας με τους στίχους σου!! Φιλιά!! ΕΛΕΝΑ.