Στίχοι

										"το παμε βαρκαδα"
ήταν το τελευταίο ποίημα που έγραψε η μητέρα μου
Πωλίνα ή αλλιώς Πόλα όπως την λέγαμε εμείς.
εκ μέρους της γράφω τα πιο κάτω
σαν τελευταίο αντίο.


"ο χρόνος γρήγορα κυλάει
 κι όλο λέμε μετά..
 μετά να χαρούμε,
 μετά να ξεκουραστούμε,
 μετά να απολαύσουμε την ζωή μας. 
μα πότε μετά? 

αχ να ζούσα την ζωή μου όταν την είχα, 
και να μην νοιαζόμουν για άγχη 
και για μικροπράγματα. 
αν ήμουνα τώρα καλά 
θα πήγαινα σε ένα κατάστημα 
θα αγόραζα μια ωραία φουστίτσα 
θα την έβαζα και θα πήγαινα για καφέ 
και δεν θα με ένοιζε κανένας τι θα έλεγε. 

τώρα δεν μπορώ να κινηθώ..., 
γιατί δεν μπορώ να κινηθώ? 
θέλω αλλά δεν μπορώ.. 
τι μου συμβαίνει? 
δεν μπορώ ούτε καν να σηκωθώ απ΄το κρεβάτι...
τόσα χρόνια πέρασα χαμένα
 να νοιάζομαι για λεπτομέρειες 
μέχρι που με χτύπησε η αρρώστεια,
τώρα το μόνο που εύχομαι
είναι τα είχα ακόμα λίγα χρόνια υγείας... 
θα τα περνούσα αλλιώς.."

αυτά μεταφερμένα από την μητέρα μου,
όταν ήταν χτυπημένη από τον καρκίνο 
στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

που έφυγε στις 12 Αυγούστου, 
αναπάντεχα μόλις 7 μήνες μετά 
αφού έγινε η διαγνωσή της,
και άφησε ένα τεράστιο κενό και γιατί, 
και ένα τι έγινε τώρα δεν κατάλαβα ακόμα...

τα γράφω ίσως για να την νοιώσω κοντά μου, 
ίσως για να την θυμηθώ και πάλι, 
ίσως για αυτήν για να υπάρχει η μνημησή της
και έτσι να ναι ακόμα ζωντανή
ίσως γιατί πρέπει σε κάποιον να τα πω
ίσως γιατί εκείνος που πεθαίνει 
έχει κάτι να μας διδάξει από ζωή και από αγάπη..

γιατί τι είναι η ζωή μια σταλιά...
και πρέπει κάθε μέρα 
να σαι καλός με τους άλλους και να την απολαυάνεις.


Annabell Meria