Published 16 χρόνια πριν in Rock
ΕΝΟΤΗΤΑ 8 (Η τελευταια σου ατακα-Ζητημα τιμης- Οταν δεν ξερει ο Ποιητης- Ποιηση ή ανατροπη με ποιηση-Κι ευχαριστω να λες)
- 685
- 0
- 0
- 0
- 35
- 0
Στίχοι
Η τελευταία σου ατάκα Πληροφορήθηκα απόψε , πως ξενέρωσα συμβαίνει αυτό… Και στις καλύτερες οικίες Και σε αυτούς , που ονειρεύτηκαν , Τις πιο ευφάνταστες πορείες . Πορείες ζωής και κουροφέξαλα Μοναχικά , ο δρόμος δεν τραβιέται , Και όλα , έχουν ένα όριο Που αν δεν το δεις , Ο επόμενος σταθμός το σανατόριο…. Απ όλα , αυτό που απομένει , Ανύποπτα , στο μέλλον , κάπου βγαίνει Είτε , ως γέρων , επιζών Είτε ,σαν προ πολλού αποθανών Μένει κι η αξιοπρέπεια…. Αδικαιολόγητο εδώ , να εξοκείλεις… Και να σε βλέπει και ο γιος….. Στα μάτια να κοιτάει τον πατέρα Όχι δεν γίνεται , αλλιώς… Διάλεξε μόνο , Την κατάλληλη στιγμή ! και την ημέρα….. Με αξιοπρεπεια , μπορείς να υποκλιθείς Την τελευταία σου ατάκα , ν απαγγείλεις…. Αντρίκια και με ίσιο το κορμί Το χέρι στην καρδιά , με σταθερή φωνή , Πάρε ανάσα και πέστο…. Άνθρωπε , ονειροπόλε , άτυχε , μαζοχιστή ΖΗΤΗΜΑ ΤΙΜΗΣ Το να λες , πως είσαι ποιητής , Δεν είναι τίτλος τιμής. Είν ένα βάρος και χρέωση ,δικής σου επιλογής….. Να είσαι ακλόνητος στην άκρη της γραμμής , Να είσαι πάντα μαχητής…. (Έστω και αν το γνωρίζεις , πως είσαι σε όλα επιρρεπής……) Και αν έτσι καταφέρεις να σταθείς , Αντί βραβείου στο τέλος της στροφής , Σε περιμένει μάλλον, άδικη κατακραυγή , Αλαλαγμοί αγρίων , πίσσα και απειλή. Το να τιτλοφορείσαι ποιητής , δηλώνει δύναμη…… δηλώνει αγάπη…… να μπορείς , στα έγκατα να ζεις της παρακμής , σαν καρδινάλιος , σαν πιερότος , μιας ανέφικτης ζωής…… Το να τιτλοφορείσαι ποιητής….. Απλά……είναι ζήτημα τιμής…….. ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Όταν δεν ξέρει ο ποιητής , σε ποιο παράθυρο να βγει , Που ; να εισπνεύσει , μια φρέσκια ιδέα να εκπνεύσει………… έρχεται όλεθρος….κανονικός…. Τα δάση τα καμένα , Τα ερείπια σπίτια, Τ’ αρχαία μάρμαρα τα μαυρισμένα , Μοιάζουνε τότε ,σαν ιστορίες κόμικς ,για μικρά παιδιά…… ……………………….. Όταν δεν ξέρει ο ποιητής , σε ποιο παράθυρο να βγει…… Που ; να εισπνεύσει……… Έρχεται όλεθρος …………..κανονικός…….. Ποίηση η ανατροπή με ποίηση ; Ακόμα ψάχνω , τον τρόπο…… Ακόμα την κλειδαρότρυπα ψάχνω…. Δεν είναι πορτρέτο μόνο η ποίηση Δεν είναι παράπονο και πόνος μόνο… Δεν είναι , ούτε μόνο μια κραυγή Δεν είναι μόνο ύμνος για τον έρωτα και τα ανώτερα ιδεώδη… Δεν είναι μόνο επανάσταση η αντίδραση Δεν είναι μόνο καταφύγιο , αγωνιστών , αλλά και ξεπεσμένων Δεν είναι μόνο απόδραση και δράση Δεν είναι μόνο , των χρόνων μας των παιδικών μια έφεση και έξη Δεν είναι μόνο ιντερνετ η ποίηση Δεν είναι μόνο βραδιές ποιητικές.. Ούτε και θεία κοινωνία ανώτερων ψυχών….. Και προπαντός δεν είναι τεχνική Δεν αντιλέγω Είναι μητέρα η ποίηση…….. Μητέρα των τεχνών και των άτεχνων Μια μάνα , που τώρα εξόριστη , Άφησε τα παιδιά της , να ασελγούν και κάθε μέρα , Ένα βήμα προς τα κάτω να εκπίπτουν…. Μητριά και μέγαιρα…. Χαλάσαμε έτσι τα παιδιά σου… Γίναμε άοσμα και υπερτροφικά….. Ήμασταν λίγα , γίναμε πολλά….. Σαν μπάσταρδα αμέτρητα , αδέλφια μπερδεμένης ράτσας …… Γεννήματα , μιας πόρνης μάνας-μητριάς , και αμέτρητους πατέρες… Μπερδεύτηκε η ποίηση πολύ….. Φταίμε , εμείς πρωτίστως…. Οι πρόστυχοι , μειονεκτικοί….. Που υπεκφεύγουμε και όλο αποφεύγουμε , την μια λύση ….. Την απόλυτη και την σκληρή…… Την πλήρη ανατροπή!!!!! Ναι αυτό είναι η ποίηση !!!! Η πλήρης , άνευ ορών και τίμημα ανατροπή…. Μια ροχάλα στη λύπη μας τη μίζερη …. Μια ροχάλα στην ασταμάτητη , εσωστρεφή μας εμμονή Εεεεεεε ναι , λοιπόν !!!!! Δεν θέλει , άλλη θεωρεία…. Όσα έγραψα , ήταν σκατά !!!! Μονάχα , όταν διάβαζα , το ποίημα το δικό σου !!! Ναι !! τότε έλαμπα!! Ήτανε καλά !! Μονάχα τότε υπάρχει ποίηση……….. Κι ευχαριστώ να λες…. Σε ποια Νιρβάνα , ποιον Θεό , αλήθεια ταξιδεύεις , Νάρκισσε , ηδονιστή , προδότη , προδομένε ποιητή Αλήθεια , τι γυρεύεις ; Εδώ ο κόσμος , ψάχνει μια ρωγμή , Ένα φωτάκι , στον λαβύρινθο που ζει Κι εσύ , σε δίχτυα , σαν της αράχνης παγωμένος Με λέξεις , πλέκεις τον ιστό .... Αποβλακωμένος…… Και ποιος γαμαει , αλήθεια , καθώς είπες ,τον πιστό , Που νόμισε , μες την Σοφία σου , τη λύση του θα βρει, Σε αγάπησε , σαν το Χριστό , Μα εσύ , στο όργανο σου το μακρύ , το επαρμένο…… Καταραμένο….. Αυτό , αλλά κι εσύ Προδότη , προδομένε και ληστή , Που νόμισες πως βρήκες , Μια πόρτα ανοιχτή , Και πως θα βγεις , Μονάχος σου εσύ…… Εγωιστή , προδότη ποιητή και τελειωμένε….. Τώρα όλο κλαις , Μονάχος είσαι λες , Μα ποιος τώρα θ' ακούσει , τις δικές σου τις κραυγές ….. Ίσως , Κανάς χαφιές …… Κι ευχαριστώ να λες……..
Αν απαντάς σε μένα.... ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ!!!
Ενας φιλος εξω απ'την πορτα...??? Στιχακια μαλλον γραφει, η πορτα τριζει, ποιος να'ναι, τι γυρευει? αυτος ανασκιρτα το νου αγγιζει η καρδια ανθους μυριζει και συνεχιζει αδιακοπα να ταξιδευει.... δεν θελω μισες δουλειες..... :)
Δέκα μέρες πριν πέρασα και διάβασα το Χλωμιάσανε απόψε τα κεριά...Εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι κάποιος είχε καταφέρει να διαβάσει τις σκέψεις μου και να τις καταγράψει μ' αυτό το μοναδικό τρόπο...Δεν μπόρεσα τότε να σχολιάσω αυτό που διάβασα... Ό, τι μας αγγίζει βαθιά το φυλάμε στην ψυχή μας και το κρύβουμε σαν πολύτιμο θησαυρό... "Και έτσι θυμάμαι , τα πρώτα βήματα μου Τα αδύναμα , μα τόσο αληθινά Χωρίς τα τέρατα τα τωρινά Γεμάτα δύναμη , μα κι απο τα τραύματα μου" Να θυμάσαι πως ό, τι είμαστε το οφείλουμε στα τραύματά μας....
Αυτό που έκανες...
Τάσο, στο Γιώργο έγραψα ένα σχόλιο, μεταξύ αυτών και δύο τελευταίες γραμμές που έλεγαν πως είμαι πεπεισμένη πως η αγάπη που έχετε μεταξύ σας (γιατί την είδα και από τους δύο αυτή την αγάπη), όχι φραγές μπορεί να καταργήσει, αλλά και βουνά να γκρεμίσει.. χαίρομαι αφάνταστα που με την τελευταία του ενέργεια, όπως την περιγράφεις, επιβεβαίωσε αυτά που ένιωσα...πως η αληθινή, ανιδιοτελής αγάπη, είναι πάνω απ’ όλα και χαίρομαι διπλά για σένα που έχεις ξανά το φίλο σου.
Ναι Τάσο. Προσπαθώ μέσα απ' τον καταπληκτικό αυτό στίχο να εισπαράξω κι εγώ κάτι τόσο όμορφο και καθάριο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πράξω όπως εσύ και σε ορισμένα πράγματα ούτε καν να σκεφτώ όπως εσύ. Θα ήθελα όμως να είμαι κι εγώ σε θέση να μετρώ τα πράγματα απλά, αυστηρά μα δίκαια και ξεκάθαρα. Με τον εαυτό μου πρωτίστως. Είναι παρ' όλ' αυτά μεγάλη μου τιμή αλήθεια που είσαι φίλος μου!
μολις επεστρεψα στη βαση μου! αντικερκιδα ετοιμη στοπ... σε πεθυμησα φιλε μου!
Ίσως φταίει το νεαρό της ηλικίας σου ή έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου.Να τους ξεπαστρέψεις κι αυτούς μετά τη νίκη σου. Αν είναι έτσι,θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε μ' ένα στρατηλάτη!!!
...το κόστος όσων ερωτευτήκαν την αλήθεια. Η Μέγαιρα ως γνωστόν ήταν η χειρότερη απο τις Ερινύες. Σαν τέτοια μας κυνηγάει η αλήθεια όταν δεν την κυνηγάμε εμείς. Το παράδοξο και αντρεπτικό εδώ είναι ότι ο ποιητής ερωτέυτηκε και ψάχνει κάτι που εξ ορισμού θα 'πρεπε να το κυνηγάει. Και είναι εξαρτημένος λέει σε κάτι που η απεξάρτηση, σήμερα, είναι εύκολη. Υπάρχουν τόσα υποκατάστατα... Πέρα απ' αυτό, το ποίημα ετούτο περιέχει μερικούς αριστουργηματικούς στίχους όπως "Σαν πληρεξούσιος του τρόμου,δες με τώρα,που φαντάζω" ή "Κι όπου μυρίζει γιασεμί , φτύνω και τρέχω…." Υπέροχο Τα΄σο για άλλη μια φορά.
Πέρασα για μια καλησπέρα και κόλλησα στις "αραχνούλες" σου. Έχω μείνει άφωνη!!!Είναι συγκλονιστικό γραπτό με πολύ βαθύ νόημα και πρωτότυπη προσωποποίηση. Τελικά νομίζω πως είσαι ένας χαμελαίοντας στην γραφή.Διαθέτεις πολλά πρόσωπα άλλα με την ίδια χάρη και ικανότητα.Για άλλη μια φορά,ΜΠΡΑΒΟ!!!
Όχι φίλε μου, ουτοπιστής ίσως. Σκληρός, όταν πρέπει, ναι! Αλλά ζωντόβολο; Ασφαλώς όχι! Και παρεπιπτόντως, κάτι πρέπει να γίνει, γιατί τα κείμενα πιά, διαβάζονται πολύ δύσκολα! Πρέπει να σέρνεις τη μπάρα, από δω κι από κει! Ξέρω κι εγώ, μήπως να κόβαμε τους στίχους στη μέση, γιά να διαβάζονται πιό εύκολα;
Ήρθα απλά για να μυρίσω το άνθος κάποιου σταλαγμίτη, πίσω από το κλειστό-ορθάνοιχτο παράθυρο...
Το είπα ξανά, πως σε θαύμαζα πάντα για τούτο το κυνήγι του ονείρου, και σαν Πιερότο και σαν Τάσο...έβλεπα ότι μπορούσαμε όλοι μαζί να το φτάσουμε (όχι πως τώρα έπαψα να το βλέπω δηλαδή)...Εκτιμώ τον αγώνα σου...και ποθώ τα πολύχρωμα μπαλόνια...με τις δυνατές πινελιές πάνω στη χλιαρότητα...δεν ξέρω πόσο ικανή είμαι να πολεμήσω γι’ αυτό, όπως εσύ τουλάχιστο πολεμάς, αλλά το σίγουρο είναι ότι μπορώ να σεβαστώ αυτό που κάνεις...
...λοιπόν μια στιγμή που στρέφουμε το βλέμα μας σε ότι θεωρούμε λάφυρο και συνειδητοποιύμε ότι πρέπει να κάνουμε ίσως έναν απολογισμό. Να! Το θυμάσαι αυτό; Είχα νικήσει τότε! Είχα; Κι εκείνο το λάφυρο που απώλεσα γιατί είχα ηττηθεί...Είχα; Είχα νικήσει; Είχα ηττηθεί; Ε, και...Σήμερα τι αξία έχει; Τι αξία έχουν όλα τούτα που λάφυρα εγώ τα θεωρώ, ενω οι άλλοι μπορεί να τα βλέπουν σαν παιδικά παιχνίδια; Αυτό το ποίημα έχει πολύ ψωμί...Εδω ο ποιητής απελευθερώνει τα συναισθηματά του απο "πρέπει" και "θέλω" και απογυμνώνεται δίνωντάς μας ένα κόσμημα, παρ' όλο που φαίνεται να έχει γραφτεί για να μελλοποιηθεί.
Έχει σημασία, αλήθεια το πως κοιτάς το φως του φεγγαριού, αλλά και το κάθε φως, αν δεν το θωρείς κατάματα....κι’ ούτε κι’ αυτό σε βλέπει, απλά καταφέρνεις να παίζεις ένα όμορφο κρυφτούλι μέσα στη σκιά του φωτός, θαρρώντας ότι λάμπεις....Μου άρεσε όμως πολύ η απάντηση του φεγγαριού, ξεκάθαρη, γενναία..."Αν δεν βρεις λεβεντιά, με καθάρια ματιά, αν δεν βρεις ανθισμένη ιδέα, δεν θα βρεις λευτεριά...Κι οταν ναι, τοτε ναι, να σε μπλέξω ξανά , στων ερώτων, τα ωραία..."με αυτές τις προϋποθέσεις, αξίζει να μπλεχτείς όχι μόνο στων ερώτων τα ωραία Τάσο μου, αλλά και σε όλα τα ωραία της ζωής....φτάνει απλά να στέφονται με της αλήθειας φως... (Υ.Γ. Με γοήτευσε ο τίτλος...αλήθεια Τάσο, υπάρχουν και τετράγωνα φεγγάρια;)
...ενός τρελού είναι η αμηχανία των "λογικών" μπροστά στην τρέλα, η αγωνία τους μην τρελαθούν και χάσουν τον...εαυτό τους και το "εγώ" τους. Αυτή η αγωνία οδηγεί πολλές φορές σε "αναισθητικά" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα οποία οδηγούν μαθηματικά σ' ένα δρόμο πάράλληλο προς την τρέλα. Και τους δυο δρόμους τους διαβαίνουμε όλοι καθημερινά. Οι συμβιβασμοί που έχουμε κάνει μας το επιβάλουν.Το θέμα είναι σε ποιόν αισθανόμαστε-βαδίζουμε καλύτερα... ποιόν επιλέγουμε να δείχνουμε όταν μας ρωτούν. Τα σέβη μου.
Το ξέρω...οι μεγάλες αγάπες...πονάνε...
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΣΤΙΧΟΠΛΟΚΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΘΕΡΙΟ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ .... ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΑ ΚΟΥΝΕΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΤΡΥΠΑ ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΛΙΓΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΙΚΡΗ ΤΡΥΠΑ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΤΡΥΠΑ. !!
Τι έγινε πάλι? Τι έχασα? Κι άλλα επεισόδια σε ενα σείριαλ φωσκολιάδας.? Όπως σου είχα γράψει αφιέρωνα μάλλον ελάχιστο χρόνο ενασχόλησης στην ηλεκτρονική μου επικοινωνία. Μπαίνω στο έναsite, φαγωμάρες, μπαίνω στο άλλο, το ίδιο. Τελικά είναι πιο εύκολο να τσακωθεί κανείς παρα να δημιουργήσει κάτι περισσότερο από έριδες. Ασχετο. Για άλλο λόγο γράφω. Και θα το πώ όπως το σκέφτομαι και όχι όπως θα το έλεγα τηρώντας τους τύπους. Λοιπόν : "Μαλάκααα, το βιβλίο είναι γαμάτο" (Εννοείται πως η προσφώνηση δεν εμπεριέχει ύβρη, αλλά νεανίζοντα ενθουσιασμό και οικειότητα. Ελπίζω να μου την συγχωρέσεις, αλλά από κοντά το ίδιο θα έλεγα με τον ίδιο μη παρεξηγήσιμο τρόπο). Σοβαρά τώρα. Για χίλιους λόγους το στυλ, το ύφος, ο τρόπος γραφής, το περιεχόμενο και η ιστορία, λες και ήταν φτιαγμένο για να το διαβάσω εγώ. Ευχαριστώ που το έστειλες. Τα σέβη μου φίλε.
ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΑΣΟ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ. ΜΠΡΑΒΟ !!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Ένα αληθινά ρεμπετορόκ ποίημα. Ένα απ' τα καλύτερα. Τίποτα άλλο. Τα σέβη μου.
Δεν ξέρω αν είναι παλιό ή πρόσφατο αυτό το ποίημα, δεν ξέρω αν γράφτηκε για κάποιον ή για κάτι συγκεκριμένο, εγώ πάντως το άφησα να μου μιλήσει με τον τρόπο που ήθελα και ίσως δε μου είπε τα ίδια που εσύ κατά βάθος ήθελες να πεις, γράφοντάς το. Αυτό που κράτησα πιο πολύ, είναι ο στίχος εκείνος που μιλά για την ελευθερία-“πέταξε στην ελευθερία”...πιστεύω πως μια ελεύθερη ψυχή από λογής λογιών “δεσμά”, ποτέ δε χάνει ευκαιρία και εκεί που καλείται να πάει, δε λησμονεί, μα ότι αφήνει πίσω της, ξέρει να το αγαπά. Ευκαιρία να σου πω και..."Καλά Χριστούγεννα"!!!
ΔΟΞΑ ΔΑΝΕΙΚΗ. Πως αλλιώς θα κρύψουνε τη φτώχεια τους; Όμως όλα τα δάνεια πρέπει κάποια στιγμή να επιστραφούν με τόκο.
Εχεις τον δικό σου μοναδικό τρόπο να χαρίζεις προβληματισμό και να ξυπνάς τον άνθρωπο τραβώντας τον απο τον καναπέ της απάθειας. Σέβομαι κάθε λέξη σου για την αλήθεια που κρύβει μέσα της ασχέτως με το τι εγω κάνω . Σε εχω σαν καλλιτέχνη πολυ ψηλά στην εκτίμησή μου και το ξέρεις. Σε φιλώ και καλή σου μερα.
η υπέροχη φυλή των Ανθρώπων δεν έχει ανάγκη απο δικαστές και αιρέσεις. Έτσι είναι. Άδοξη και ένδοξη μαζί. Δεν ξέρω αν είναι εκλειπούσα. Ελπίζω όχι! Ελπίζω πως απλά κοιμάται!
ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΛΕΕΙ . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΦΩΝΑΖΕΙ . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΑ ΥΠΟΝΟΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΡΑΡΔΙΑΣΜΕΝΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΛΛΕΕ ΦΟΡΕΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ. ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ. ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΔΥΣΤΡΟΠΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ. ΟΜΩΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ !
…αν και είναι γραμμένο εφτά χρόνια πριν, δε χρειάζομαι κιάλια για να δω την αλήθεια που αντανακλάτε στον καθρέφτη, ..και πίσω από αυτή ένας άλλος …σε δεμένο μακρύ αόρατο λουρί…αδιάφορος πολύ….και είναι πάντοτε εκεί.... άγριο λυκόσκυλο ....
Αριστούργημα Τάσο, αριστούργημα. Ένα απο τα 2-3 άριστα που έχω διαβάσει τελευταία.
αληθινε , Αγαπητε μου, Σιμωνα..... Δεν θα εβρισκα τον τροπο , να σε βγαλω , απο το εσωστρεφες , αν και ομολογω αξιοπρεπες ταμπουρωμα σου.....??
Σ' αυτό το εκπληκτικό ποίημα, σ' αυτόν τον ορμητικό χείμαρο λέξεων που ξεγυμνώνει και ξεμπροστιάζει αυτούς που φόρεσαν προβιά την τέχνη, επίτρεψέ μου Τάσο να προσθέσω έναν ακόμη επίλογο απο κάποιον κοινό μας φίλο απ' το παρελθόν: "Α κύριε, κύριε Μαλακάση. ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει, μικρόν εμέ και σας μεγάλο, ίδια τον ένα και τον άλλο;" Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΥΓ: Αντί για "Μαλακάση" ας βάλει ο καθένας όποιο πρόσωπο νομίζει ότι ταιριάζει.