Ενας χλωμος βασιλικος της νυχτας, που ζυγωνει στεκει εμπρος, ασικικος και κλαιει, σαν Περσεφονη. Κι αν τα κελια μας κλεισαμε, μετραμε τους δραπετες. τι κι αμα δεν ηχησανε στα αυτια μας οι τρομπετες.. # Δεν σε φοβαμαι χωρισμε (ρεφρ) ουτε την ερημια σου. Τι κι αν με παρεις, οδυρμε στη μαυρη τη σπηλια σου, Κι αν εχω χασει τον καιρο γυρω απ΄τα καταρτια. μαρμαρωμενα στο μυαλο θα΄χω τα δυο της ματια. # Μια, και γω του ερωτα ολανθιστη μπιγκονια. εμπρος στα πευκα π ΄αγαπα και ξενυχταει αιωνια. Μα ο αερας που φυσα απο τα κωνοφορα, καιει τα φυλλα τα χρυσα της εκοψε τη φορα. # ,Δεν σε φοβαμαι χωρισμε (ρεφρ) ουτε την ερημια σου. Τι κι αν με παρεις, οδυρμε στη μαυρη τη σπηλια σου, Κι αν εχω χασει τον καιρο γυρω απ΄τα καταρτια. μαρμαρωμενα στο μυαλο θα΄χω τα δυο της ματια.
ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ.... Μουσική ερμηνεία ΚΛΕΑΡΧΟΣ....Ποίηση Θανάσης Κρουστάλης
δεν σε κάνω για μεγάλο στην ηλικία αλλά αποτυπώνεις, όμως αποτυπώθηκε τέλεια στο μυαλό μου η ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής που υπήρχαν οι αργίες με όλη την σημασία της λέξεως. Μου άρεσε πολύ μπράβο σου
ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΕΣ ΦΙΛΕ ΘΑΝΑΣΗ
ο θλιμενος δρακος Πολυ καΛο θαναση