Στίχοι

										Θρυλος και μυθικη Πυθεια η Ιερεια, Μαντειου των Δελφων, 
στα ιερα νερα της να πλυθει, της Κασσοτιδας της πηγης,
για να εξαγνιστει, κι εμεις στην Κασταλια οι Θνητοι.
Τοπος που εριξε τον Ιερο του Βραχο Ζευς, ο Διας,
που ο Θρυλος λεει συναντησαν οι δυο του Αετοι,
που ειχε στειλει να πεταξουν σε Δυση και Ανατολη.,
Περιοχη που ζουσε η Γαια, η Θεα,
με τον προστατη της και γιο, το ερπετο Πυθωνα. 
που σκοτωσε ο Απολλωνας ο γιος του Δια Ζευς,
σαν εφυγε απ τον Ολυμπο, Δελφους να κατακτησει.

Κεντρο και ομφαλος της γης και της Αμφικτιονιας,
και κατω απ την επισημη την δυναστεια του Κροισου, 
Ο της Σικυωνας τυρανος Κλεισθενης, λευθερωσε την πολη,
και ανθισε παλι ο ναος, με νεα φημη, δοξα,
θεατρο, αγωνες, θεατες, με προσφορες και δωρα,
και Πινακας τεραστιος με μαλακη τη πετρα, 
χαραζουν τα αναθηματα, με ευχες κι αφιερωσεις, 
Με την ιερεια Πυθεια του Απολλωνα οι συμβουλες,
και με κανονες τελετουργικους, η επικοινωνια,
απαντηση σε οσους ρωτουν, να κανουν κατα γραμμα. 

Πολεμοι και καταστροφες, να παρουν το Μαντειο,
οι Φωκιεις, οι Αμφιεις, οι Αθηναις, και οι Ρωμαιοι,
δυναμη δοξα θησαυρους, θρησκευτικη μαγεια,
ακομη θελαν του Χρησμου, ν αλαξουν τη μαντεια,
λιγο ακομα κι επαψε, να ειναι κεντρο κοσμου,
και εχασε την αιγλη του, δεν ειχε σημασια,
Μαντειο θελαν των Δελφων, να χουν κυριαρχια,
κι ο Μακεδονας Φιλιππος, ειχε αυτον τον τοπο,
δεν ανθισε, προσπαθησε, δεν εγινε οπως ηταν,
καιρος να πει νεο Χρησμο, τον σιωπηλο η Πυθεια. 

Καθησε στο Τριποδο, στον Ιερο το Βραχο,
παρε απο τις μυρωδιες των αεριων της πηγης,
κι απ τον ομφαλιο βραχο ετοιμη να πεις, 
τον τελευταιο σου Χρησμο , την Θεικη τη Ρηση,
και ειπες στον Παγανιστη Ιουλιο Αυτοκρατωρα,
[Ο φοίβος ο Απόλλωνας δεν έχει πλέον οίκο],
και το σφυρηλατο δωματιο πως επεσε στην σκονη,
τελειωσε η Δαφνη, στερεψε, η γαργαρη Πηγη,
και το Μαντειο των Δελφων περνα στη λησμονια,
σκοταδι θα το καταπιει, θα μεινει στην αφανεια.

....κι εμεινε στην Ιστορια...


......



thank s. dimitris.