Στίχοι

										Η ιστορία του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν...

Η Καλλιστώ ήταν κόρη του Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας.
Από μικρό κορίτσι ορκίστηκε πίστη και αφοσίωση στη θεά Αρτεμη 
και πως θα μείνει για πάντα παρθένα, 
να την υπηρετεί και να τη συνοδεύει. 
Έτσι πήγε να ζήσει μαζί της στο δάσος κυνηγώντας άγρια θηρία. 
Κάποτε την είδε ο Δίας και την ερωτεύτηκε. 
Για να την ξεγελάσει, πήρε τη μορφή της Αρτεμης 
και την ανάγκασε να ξαπλώσει μαζί του. Η Καλλιστώ γέννησε ένα γιο. 
Ο Δίας όμως ήξερε πως αν το μάθαινε η Ήρα θα θύμωνε με την Καλλιστώ, 
γι αυτό και την μεταμόρφωσε σε αρκούδα. 
H Καλλιστώ μεταμορφωμένη σε αρκούδα, 
τριγυρνούσε χρόνια στα δάση ψάχνοντας το γιο της, τον Αρκάδα. 
Όταν τον βρήκε, άντρα πια, θέλησε να τον αγκαλιάσει. 
Εκείνος καθώς δεν ήξερε πως η αρκούδα ήταν η μητέρα του, 
ετοιμάστηκε να τη σκοτώσει. 
Ο Δίας όμως τους λυπήθηκε και για να αποτρέψει τη μητροκτονία, 
τους μεταμόρφωσε σε αστερισμούς (τη Μικρή και τη Μεγάλη Αρκτο) 
και τους πήρε κοντά του στον ουρανό. 
Η Ήρα, που δεν έπαψε να είναι θυμωμένη, 
ζήτησε από τον Ωκεανό, το ποτάμι που περιβάλλει τη γη, 
να μην τους αφήσει ποτέ να λουστούν στα νερά του.
Έτσι οι δύο αυτοί αστερισμοί δεν δύουν ποτέ. 
Ο Δίας όμως για να τους γλιτώσει για πάντα 
από τη ζήλια της Ήρας τοποθέτησε κοντά τους 
και ένα άλλο αστέρι τον Αρκτούρο 
-το όνομά του σημαίνει ο φύλακας της Αρκτου- 
να τους συνοδεύει και να τους προστατεύει στην αιωνιότητα.



---------------------------------
Προσευχή στον φύλακα Αρκτούρο
---------------------------------
Κοιτώ ψηλά στον ουρανό, ο Αρκάδας και η Καλλιστώ
σε δάσος με αστέρια
Αρχαίοι μύθοι που ξυπνούν, στο στοιχειωμένο σύμπαν
Τρομάζουν τα νυχτέρια

Το ξίφος του Ωρίωνα .Το τόξο του Βοώτη
Του Ωκεανού ο όρκος
Της Άρτεμης ανάθεμα και της Ήρας ζήλεια
Του Δία κρυφός πόθος


Προστάτευε Αρκτούρε μου
Την Μάνα και τον γιο της
Προστάτευέ τους την ζωή
Μήπως και το όνειρό μας βγει
Μήπως και γίνει αλήθεια..

---

Τώρα τα τηλεσκόπια, παρατηρούν τον κόσμο
Ζούμε σε σύγχρονους καιρούς
Τώρα η φύση έγινε, πόρος καταναλωτικός
Ανέχομαι μικροαστούς

Κρίσεις αναπτυξιακές, δούλοι και σήμερα όπως χθές
Ένα μέλλον ζοφερό
Κρίσεις ψυχολογικές, πόλεις που μοιάζουν φυλακές
Στα χώνω κι ας με πείς φρικιό

Προστάτεψέ μας Αρκτούρε μου
Από την απληστία
Προστάτεψε την ανθρωπιά
Ότι έχει απομείνει
Όση έχει μείνει αξία..