Στίχοι

										Δε θα ρθεις πια  χαράματα
την πόρτα να χτυπήσεις
ούτε βαριά μεσάνυχτα
θα μου τηλεφωνήσεις.

Τώρα σιωπή στην κάμαρα
 δεν έχω πια κανένα
κι εκείνο που έμαθα 
είν’ τούτο από σένα:

Ο έρωτας είναι άνεμος
το πάθος που αρρωσταίνει           ρεφραίν
έρχεται πάντα ξαφνικά 
και ξαφνικά σωπαίνει.

Τώρα το βλέμμα σου
μέσα στα μπαρ σκορπίζεις
και της ψυχής σου το άρωμα
ποιος ξέρει που χαρίζεις.

Τώρα σιωπή στο σπίτι μου
μακριά είσαι από μένα
και τούτο έμαθα καλά
αγόρι μου από σένα:

Ο έρωτας είναι άνεμος
το πάθος που αρρωσταίνει             ρεφραίν
έρχεται πάντα ξαφνικά 
και ξαφνικά σωπαίνει.