Μέρα ατέλειωτη, φτωχή πορεία, νύχτ’ αξημέρωτη, χωρίς ψυχή όνειρα ξέφλοιδα μ’ αλληγορία νιάτα ανέλπιδα, χωρίς ευχή. Ανάθεμα κάθε χαρά, πίκρα το κάθε βλέμμα φαρμάκι που μου χύνεται αργά αργά στο αίμα απόλυτα και ζοφερά σβήνουν οι αναμνήσεις με την ψυχή να ντύνεται στα χρώματα της δύσης.. Ποιο αχαλίνωτο φαιό σημάδι σκιάζει τ’ αγίνωτο φιλί πνοής ; πώς κάθε όραμα ζει στο σκοτάδι φρικτό πανόραμα σάπιας ζωής ; Απέραντη η μοναξιά, θρήνος η κάθε σκέψη ζωή που αναβάλλεται, σάρκα που έχει ρέψει, κάθε ανάσα στεναξιά, που από κοντά σου λείπω μα η καρδιά μου πάλλεται.. με τον δικό σου χτύπο.. -.-
Καλημερα.......εξαιρετικο το καινουργιο σου....μου αρεσε πολυ.....Να σαι καλα!!!
Μπράβο για το πανέμορφο τραγούδι! Μπράβο και στη Μαρία που σε ενέπνευσε!
Τους στιχους σου δεν χρειαζεται να τους σχολιασω,η γραφη σου ειναι υπεροχη,ετοιμα τραγουδια ειναι ολα. Σου ευχομαι καλη χρονια παντα με επιτυχιες.
Πολύ ωραίος ο φτωχός της πλατείας σου,με συγκίνησε,χωρίς αυτό να σημαίνει πως με άφησαν αδιάφορο και τα υπόλοιπα μαζί και τό κορίτσι της Κυριακής. Ξέρεις να ζωγραφίζεις τον κόσμο με στίχους.
Εισ' ο δικός μου Χρήστος Πι και δε σε γνώρισα... ντροπή!!! Συγνώμη Χρήστο,Υπέροχε Χρήστο.