Στίχοι

										ή τι κατά πρήξιν, ή μαψιδίως αλάλησθε 
οίά τε ληϊστήρες υπείρ άλα, τοί τ' αλόωνται 
ψυχάς παρθέμενοι κακόν αλλοδαποίσι φέροντες; 
τίφθ' ούτως ήσθον τετιηότες, ουδ' επί γαίαν 
έκβητ', ουδέ καθ' όπλα μελαίνης νηός έθεσθε;
 
αύτη μέν γε δίκη πέλει ανδρών αλφηστάων 
οππόταν εκ πόντοιο ποτί χθονί νηΐ μελαίνη 
έλθωσιν καμάτω αδηκότες, αυτίκα δέ σφεας 
σίτοιο γλυκεροίο περί φρένας ίμερος αιρεί. 
'`Ως φάτο καί σφιν θάρσος ενί στήθεσσιν έθηκε.
 
τόν καί αμειβόμενος Κρητών αγός αντίον ηύδα: 
ξείν', επεί ου μέν γάρ τι καταθνητοίσιν έοικας, 
ου δέμας ουδέ φυήν, αλλ' αθανάτοισι θεοίσιν, 
ούλέ τε καί μέγα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν.
 
καί μοι τούτ' αγόρευσον ετήτυμον όφρ' εύ ειδώ:
τίς δήμος; τίς γαία; τίνες βροτοί εγγεγάασιν; 
άλλη γάρ φρονέοντες επεπλέομεν μέγα λαίτμα 
εις Πύλον εκ Κρήτης, ένθεν γένος ευχόμεθ' είναι: 
νύν δ' ώδε ξύν νηΐ κατήλθομεν ού τι εκόντες 
νόστου ιέμενοι άλλην οδόν άλλα κέλευθα: 
αλλά τις αθανάτων δεύρ' ήγαγεν ουκ εθέλοντας.
 
Τούς δ' απαμειβόμενος προσέφη εκάεργος 'Απόλλων: 
ξείνοι, τοί Κνωσόν πολυδένδρεον αμφινέμεσθε 
τό πρίν, ατάρ νύν ουκ έθ' υπότροποι αύθις έσεσθε 
ές τε πόλιν ερατήν καί δώματα καλά έκαστος 
ές τε φίλας αλόχους, αλλ' ενθάδε πίονα νηόν 
έξετ' εμόν πολλοίσι τετιμένον ανθρώποισιν: