Στίχοι

										Φεύγεις λοιπόν,
τώρα που πήρε και φυσά του θεριστή μαϊστρος
και με τη δροσεράδα του για σε έκανα σκέψεις,
φως λογισμών
του έρωτα αναζητά στα λόγια μου ο οίστρος
για μια αγάπη που καιρό ζητούσα να πιστέψεις
με λέξεις των ματιών.

Φεύγεις και μεσ΄ το βλέμμα σου το μεσημέρι τερματίζει,
καημός το καλοκαίρι μου χρωμάτισε σταχτύ,
η αγάπη δεν ξεφτίζει
ούτε όμως και γυρίζει
για να ξαναπλώσει πέπλο όπου έκανε αρχή. 

Θ΄ αναζητώ,
το γέλιο σου καθώς μου το ζωγράφιζες αστέρι
σ΄ ένα θαμπό στερέωμα στο φως του δωματίου
κι έτσι φωτεινό
γινόταν ότι ένοιωθα κρατώντας σου το χέρι,
σαν ζωγραφιά παραμυθιού ενός παλιού βιβλίου
που το κρατάς κλειστό.

Ότι κι αν πω,
σαν την πάχνη στον αυγινό τον κάμπο θα σκορπίσει,
μαζί αφού δεν είμαστε ν΄ αφουγκραστώ τις έγνοιες σου
κι όμως σ΄ αγαπώ,
απέραντα σαν τη μέρα που δεν γνωρίζει δύση,
με φόντο τις εικόνες τις παραμυθένιες σου
θα μάθω πια να ζω.  

Φεύγεις και μεσ΄ το βλέμμα σου το μεσημέρι τερματίζει,
καημός το καλοκαίρι μου χρωμάτισε σταχτύ,
η αγάπη δεν ξεφτίζει
ούτε όμως και γυρίζει
για να ξαναπλώσει πέπλο όπου έκανε αρχή.