Στίχοι

										Δυο ρολόγια φόραγε στο κάθε ένα χέρι
το δάχτυλό του σάλιωνε,να δει πού πάει τ'αγέρι
ο Τρελαντώνης,λέγαμε,τον δείχναμε στο δρόμο
ό,τι κι αν τον ρωτούσαμε,μας σήκωνε τον ώμο.

Το σπίτι του ήταν στο σταθμό σ'ένα παλιό βαγόνι
για στόλισμα του κόλλαγε φτερά από παγώνι
έλεγε πως τον έστειλε ο Αίολος κοντά μας
για να μετρά τον άνεμο,μη κάψει τη σοδειά μας.

Τα δυο ρολόγια ήτανε δώρο απ'τον πατέρα
το τρίτο του το έδωσε κάποτε η μητέρα
το τέταρτο ήταν του Αίολου και είχε σημασία
τ'ορίζοντα του έδειχνε τα τέσσερα σημεία.

Του Τρελαντώνη κύλαγαν τα χρόνια με ηρεμία
ένα φαϊ,λίγο ψωμί,του τόδινε η ενορία
τις βόλτες του όλο έκανε,μέχρι ναρθεί το βράδυ
είχε κι ένα μικρό σκυλί,για συντροφιά και χάδι.

Κάποιες φορές τον ζήλεψα,μάρτυς είν'ο Θεός μου
αυτός δεν είχε βέβαια ό,τ'έχει εμέ το βιός μου
μα είχε την ησυχία του,τον κόσμο τον δικό του
δεν είχε ανώτερο ποτέ και προϊστάμενό του.