Του ποιητή τα λόγια όταν στερέψουνε Τότε που ο ήλιος ανταμώνει το φεγγάρι Δάκρυα στο χώμα απ τα μάτια του θα πέσουνε Κι ο ύπνος θα ’ρθει νυσταγμένος να τον πάρει Καταραμένος μήπως ήταν να γυρνά Μονάχος μέσα στων ονείρων το παζάρι Το πνεύμα την ψυχή να τυραννά Δίχως καμιά αμοιβή ποτέ να πάρει; Aχ...Θ’ αργήσει πιθανώς πολύ να βρει Αυτό που όλοι οι άνθρωποι φοβούνται Πως το καλύτερο τραγούδι είν’ η σιωπή Για κείνους που τους πόθους τους αρνούνται
Γι΄αυτό λένε να μην μετανοιώνουμε ποτέ γι΄αυτά που κάναμε , αλλά μονάχα γι΄αυτά που δεν κάναμε!!! Διαβάζοντας τη *Χρύσα* αυτά τα λόγια σκέφτηκα!!!