Στίχοι

										Του ποιητή τα λόγια όταν στερέψουνε
Τότε που ο ήλιος ανταμώνει το φεγγάρι
Δάκρυα στο χώμα απ τα μάτια του θα πέσουνε
Κι ο ύπνος θα ’ρθει νυσταγμένος να τον πάρει
Καταραμένος μήπως ήταν να γυρνά
Μονάχος μέσα στων ονείρων το παζάρι
Το πνεύμα την ψυχή να τυραννά
Δίχως καμιά αμοιβή ποτέ να πάρει;
Aχ...Θ’ αργήσει πιθανώς πολύ να βρει
Αυτό που όλοι οι άνθρωποι φοβούνται
Πως το καλύτερο τραγούδι είν’ η σιωπή
Για κείνους που τους πόθους τους αρνούνται