Δεν προλάβαμε να γίνουμε συνήθεια. Και τ’όνειρά μας, τα πήρε το ποτάμι. Έφυγες, χωρίς να αναζητήσεις την αλήθεια Κι η αλήθεια, κυλίστηκε χαράματα μιας μέρας. Πές μου ένα χρώμα να σε θυμάμαι. Τα πρωινά, γελάω σαν ξυπνάω. Είναι δύσκολα μα πλέον δεν φοβάμαι. Πές μου ένα χρώμα να σε θυμάμαι. Το βλέμμα, βάφεται με λύπη όταν πονάω. Κι η σιωπή, πεθαίνει όταν λυπάμαι. Σ’αυτή την θαλπωρή, άλλο δεν χωράω. Η χαμένη μου προσευχή, σ’αυτήν πολλά χρωστάω Το φεγγάρι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά σου. Κι η κραυγή, ανασαίνει σαν σε θυμάμαι. Οι θύμησες κούρνιασαν, άλλο δεν πονάνε. Πές μου ένα χρώμα να σε θυμάμαι.
σου εύχομαι να πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες σου! Με υγεία, ευτυχία κι έμπνευση!! www.myspace.com/nostos22
δικό σου στύλ και έκφραση. Μου άρεσαν πάρα πολύ όσα γράφεις, θα περάσω ξανά για να τα διαβάσω όλα. Τα λέμε
NA SAI KALA... ARAZW..... TWRA POY SAS VRIKA...
μες τα δικά μου τα σκοτάδια
Να είσαι καλά!