Στίχοι

										Ένιωσα τη ζωή να γυρίζει σαν ρόδα,
Έζησα το χτύπημα απο κάθε μπόρα,
άκουσα κραβγές από κάθε φωνή ,
και τώρα περπατώ μόνη στη βροχή.

Έγινα ρεζίλι μπροστά σε κόσμο,
ανάγκασα εσένα να κοιμάσαι στο δρόμο,
έκλαιγα τα βράδια με φωνή σιωπηλή,
κι έκλεινα τα μάτια μου ως το πρωί.

Μεγάλωνα και ένιωθα απομονομένη,
οι "φίλοι" κ' οι γνωστοί με έλεγαν στιμμένη,
Κάθε φορά που η ζωή με κοίταζε στα μάτια,
γύριζα απ'την άλλη κι'εχανα τα μονοπάτια.

Δέν ξέρω τι να κάνω για ν'αλλάξω γνώμη,
ή ν'άχω αυτοπεποιθήση ν'ανοίγουν οι δρόμοι,
να κοιτάζω τη ζωή μέσα στα μάτια,
να μή φοβάμαι να μιλήσω ακόμη και στα ψάρια.

Πέρασα μέρες κοιτώντας τον καθρέφτη ,
σαν χαζή εγω πίστευα τον κάθε ψεύτη,
σαν ένα σκηνοθέτη που δίνει το ρόλο,
για την αιωνιότητα εγώ θα μετανιώνω!