Στίχοι

										Η καρδιά ραγίζει
Και ο έρωτας δακρύζει
Η ψυχή ματώνει
Και τα χείλη δαγκώνει

Αλλή μια γυναίκα μένει μόνη
Μες της ζωής την μέση
Και η ψυχή της κομμένη στη μέση 
Της ψιθυρίζει την αγχώνη

Κούκλα πικραμένη 
Μην μένεις άλλο πληγωμένη
Δεν πρέπει να είσαι μόνη
Και να σκέφτεσαι την αγχώνη

Στάσου στα πόδια σου
Στηρίξου στον θάνατο της ψυχής σου
Σήκωσε το κεφάλι σου 
Πάρε την ζωή στα χέρια σου

Μπορεί να είσαι τρελλή 
Μα μεσα στην τρέλλα αυτή
Ζήσε τη ζωή 
Έστω και για να σηκώσεις το μαχαίρι

Τον φόνο μην φοβηθείς
Η τρέλλα σου είναι η ψυχή σου
Είναι όλη δική σου.
Τον φόνο να τολμήσεις

Θέλει τόλμη και θάρρος 
Ο εξοχότατος ο Χάρος.
Αυτός είναι δικός σου
Παντοτινά μαζί σου

Δεν θα σε προδώσει
Πάντα θα έρχεται
Σαν ύμνος στο κορμί σου
Και θα ανασταίνει την ζωή σου

Ο Θάνατος τους 
Η Ζωή σου
Η τρέλλα τους
Η λογική σου

Παραδώσου σε εμένα

Γλυκιά τρέλλα,
Έλα σε εμένα 
Γλυκιά κόλαση

Η ζωή τους μια κόλαση
Σε μικρές στιγμές
Όπως η δική σου
Σε μεγάλες πληγές

Πονέστε καταραμένοι
Και ξυπνήστε πεθαμένοι
Την δύναμη σας θέλω
Στον τάφο να τους στέλνω

Εγώ η καταραμένη από την μήτρα
Θα σκοτώσω χωρίς οίκτο
Χωρίς έλεος καθετί 
Αρσενικό,θηλικό
Και ανθρώπινο


Στον διάολο λοιπόν 
Λογοδωτώ
Ψοφίστε σαπίλλες
Κούφιες υποσχέσεις

Πεθάνετε μόνο για να ξαναπεθάνετε
Ματώσετε για να δροσιστώ
Από το αίμα σας που θα πιώ
Και τη ζωή μου ξαναδώστε

Την χαμένη ευτυχία χάστε 
Για να ξαναβρώ την χαμένη αθωότητα
Αχ, πόσο σας θέλω νεκρούς
Αχ, έρωτα πόσω ποθώ τον άδη

Θεά εσύ με τον άδη πλάγιασες;
Έρωτα του χάρου εσύ σπόρος είσαι;
Και της δυστυχίας αδελφός;
Η τρέλλα σε καταράστηκε;

Μόνο πληγές
 στις αλλοτινά ευτυχισμένες καρδιές 
δίνεις σπέρνεις και ταπεινώνεις
σκότωσε με ή πέθανε απο το χέρι μου.
Εγώ η γυναίκα του πόνου 
Σε προκαλώ
Εγώ η καταραμένη από έβρυο 
Θα σε εκδικηθώ

Εγώ θα σε σκοτώσω 
Τόσο αργά και βασανιστικά
Που θα παρακαλάς 
Τα βέλη σου στο κορμί σου με δηλητήριο θα μπήξω