Στίχοι

										λέξεις πυρός γεννήθηκαν
στο στείρο μου κεφάλι
και από στείρο πού 'τανε,
γεννάει ξαναγεννάει.
μια συνουσία γόνιμη
ζητά νυχθημερόν
σε μαγματένιες θάλασσες
με σπόρο ναυαγών.

λέξεις πυρός γεννήθηκαν
στους πάγους τής καρδιάς μου
και λιώνοντάς τους βάλθηκαν
ν' ανοίξουν τα πανιά μου.
να τις αφήσω δεν μπορώ
να τα σαρώσουν όλα,
τις περιμένει μ' έκσταση
απ' έξω η καρμανιόλα.

λέξεις πυρός θεριεύουνε
την άδεια κεφαλή μου
κάνουν τα πάντα ρημαδιό,
γκρεμίζουν τη βολή μου.
κλωτσάνε τη συνείδηση
στα πίσω τα δωμάτια
και φέρνουν τ' ασυνείδητο
να κάνει τα κουμάντα.

λέξεις πυρός σαλπάρουνε
σ' αγύριστο ταξίδι
τις βλέπω ν' ανεμίζουνε
το πορφυρό μαντήλι.
τα ρούχα που τις έντυνα
τα καίνε με μανία
κι έτσι γυμνές κι αβάφτιστες
μιλούν για ελευθερία.

λέξεις πυρός χαθήκανε
σ' ορίζοντες αγνώστους,
κατέπλευσαν σε μια στεριά
με γνωστικούς ανθρώπους.
στην καρμανιόλα πήγανε
και πέσαν με τα μούτρα,
λέξεις πυρός ξεψύχησαν
στην κλούβια μου την κούτρα.

...............

μόνη με άφησαν εδώ
με της τρελής το στίγμα,
με της φωνής τους την ηχώ
να προκαλούν το ρήγμα.
νεκρές πουτάνες που γαμούν
την κάθε αυθεντία.
λέξεις πυρός κι αν έσβησαν,
φουντώσαν την εστία.