Κατω απ΄το σελας το θαμπο, της αρκτικης, οι παγωμενες οι κορφες στεκουν αιωνια... ...λεξεις παγωνουν και δεν εχεις, τι να πεις, ξανα της σκεψης, να ακουσεις , τα ευφόνια. Κι οι λιγοστοι που ζουν σε τουτο το λευκο, σαν π΄αποδρασαν απ΄τον κοσμο σαν διωγμενοι... ...κρυβουν τα αισθηματα μεσα στον παγετο, δεν ονειρευονται και ζουνε , παγωμενοι. Ετσι οι ατελειωτες οι νυχτες οι αρκτικες, χιλιους παραλληλους απο τον ηλιο απεχουν... ...οπως απεχουν, οι χαρες τους ,οι λευκες, σαν που ξωπισω τους με τα σκυλια τους, τρεχουν.
Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση Θανάση.. Μου άρεσε ο "Αποσπερείτης -Γιατι οσο ακομα θα αγαπας θα΄χει ζωη το σπιτι,
ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ ΄΄΄΄ΜΠΡΑΒΟ ΘΑΝΑΣΗ/////// ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ/////
Καλως ήρθες Θανάση... :-)
Γραφεις πολυ ωραια. Εχουν ενδιαφερον οι στιχοι σου.Μολις βρω χρονο θα διαβασω περισσοτερα. Καλοσορισες και να τα λεμε.