Στίχοι

										Ποιά μοίρα σε εξόρισε σε άγριο πεπρωμένο
Σε μανιασμένα πέλαγα γυμνός να κολυμπάς
Ποιά βράχια σε ορέχθηκαν καράβι τσακισμένο
Ποιά γάγγραινα σε έταξε μαζί της να γερνάς...

Ποιό στήθος.. δηλητήριο ήρθε να σε βυζάξει
Χαρά ποτέ μες στη ζωή να μην ονειρευθείς
Ποιά φλόγα σε πλησίασε στυγνά.. για να σε κάψει
Ποιές αλυσίδες σ' έδεσαν.. τη νιότη μην χαρείς...

Ποιό ρούχο σου φορέσανε.. λεπρό και ξεσκισμένο
Μοχθώντας ν' αντικρύσουνε μιαν άθλια μορφή
Ποιό σπίτι σε ανέθρεψε.. φριχτά ερειπωμένο
Ποθώντας η ελπίδα σου στο κρύο να χαθεί...

Ποιοί χάρηκαν τα πάθη σου γελώντας λυσσασμένα
Και θάνατο βρήκαν φριχτό σε δώδεκα σιωπές
Ποιοί φθόνησαν τα έργα σου και σού 'κλεψαν την πένα
Θαρρώντας πως χρειάζονται μελάνι οι Ποιητές...
........

Ποιά δύναμη σε κράτησε ορθό και πεισμωμένο
Ποιό σθένος σε γαλούχησε από μωρό παιδί
Ποιός έρωτας σε πυρετό σ' έριξε δακρυσμένο
Και φόρεσε αδρά φτερά στην ορφανή ψυχή...

Ποιές πίκρες μου σε κέρασα.. κι έφτυσες τη χολή μου
Κι εξάγνισες το σώμα μου.. τα μάτια.. την καρδιά
Πώς ήρθες και πλημμύρισες με λόγια την σιωπή μου
Κι απέκρουσα τις λάμες τους από εκατό σπαθιά...

Πώς πάλεψα και σ' έδιωξα.. που τόσο σ' αγαπούσα
Νομίζοντας τον όλεθρο πως σπέρνω μοναχά
Σε βάλτους όμως έπεφτα.. όπου και αν πατούσα
Κι εσένα τα εδάφη σου ποθούσα σταθερά...

Μα κοίτα πώς κατάντησα.. μόνη.. κακιά.. και στείρα
Χωρίς χροιά να γεύομαι την ίδια μου φωνή
Να πνίγομαι σ' ένα βυθό.. δίχως αναπνευστήρα
... Όλα εδώ πληρώνονται.. δεν έχει άλλη ζωή...



22-11-2007