Lyrics

										Ουράνιο το άσπρο τους σε φόντο βαθυγάλαζου μανδύα
αιώνες καλημέριζαν τη δρόσο του Αιγαίου,
μαζί γιορτάζαμε στο φως κι ας μη σε αντικρίζαμε Φειδία,
αξιωμένοι κτήτορες δώρου τού πιο ωραίου
και των δακρύων του θριγκού που για την άδικη θρηνεί την απουσία.

Την άρρητη τιμή και του πολιτισμού την έκπαγλη εικόνα
ιππείς και θαλλοφόροι στις ψυχές μας προσκομίζουν,
αέναη πομπή γιορτής λες κι είναι η φωνή του Παρθενώνα,
με τεταμένα χέρια αποβάτες ατενίζουν
το δρόμο του βορρά, τ’ αδέλφια τους που σβήνουν στην ξένη Αλβιώνα.

Με αυγινή ευσέβεια ο εύρος το πέπλο το φιλά να κυματίσει
η χρυσαφένια του θωριά, το ρούχο της Παλλάδας,
σα να ζητά απόκρυφα με την Αγέστρατη θεά μαζί κι εμάς να ντύσει,
κόρες τ’ ανύψωναν στο φως της αττικής λιακάδας,
εργαστίνες άσπιλες τη δόξα την αιώνια σ’ αυτό έχουν κεντήσει.

Στολίσματα βλεμμάτων και του νου, αγέρωχες μορφές της αρμονίας
πατρίδα μία έχετε κι άλλη δε σας ταιριάζει,
ένας σάς πρέπει ουρανός που γέννησε την Αθηνά κι αγκάλιασε ο Δίας
χωρίς τα γκρίζα πρωινά και το σφιχτό αγιάζι,
χωρίς το στίγμα του καιρού με χειραψίες ενοχής και λόγους καπηλείας.

Ο Υμηττός ανατολής στέλνει φιλί στο ξάγναντο το θείο να φωλιάσει,
της ζωοφόρου να φανεί η θεϊκή σαγήνη
κι ο πόθος της ο δίκαιος τα σκορπισμένα της παιδιά μια μέρα ν’ αγκαλιάσει,
νόστος θα είναι στη ζωή από νεκρών γαλήνη,
αυτό που τη ζωή μας μ’ αθώα περηφάνια θα ‘ρθει να τη μπολιάσει. 

Ασκίαστες οι λάμψεις μιας τέχνης απαράμιλλης συναντούν το δέος,
το θαυμασμό τον ήρεμο, τους άρπαγες φωτίζουν,
αυτούς που της Γλαυκώπιδος θεάς ποτέ δεν άγγιξε το κλέος,
αέναα θα μάς μιλούν και θα ξαναθυμίζουν
το μοίρασμα το άνομο και της επιστροφής το άσβηστο το χρέος.