Published 17 χρόνια πριν in Rock
Μοιρολόϊ
- 608
- 0
- 0
- 0
- 9
- 0
Στίχοι
Εδώ δεν έχει ουρανούς δεν έχει δρόμους ανοιχτούς ούτε κρυφά περάσματα δεν έχει όμορφα χωριά μονάχα θλίψη, πυρκαγιά κι ανθρώπινα χαλάσματα Ποιος είν' αυτός ο πόλεμος που κάθε μέρα τρώει την σάρκα μας και την ψυχή και φτιάχνει μοιρολοϊ Ποιος ξεριζώνει τα βουνα ποια νύχτα εξουσιάζει κι η μάννα γη ανήμπορη απ' τις πληγές σπαράζει Εδώ δεν έχει ανατολή δεν έχει η Άνοιξη φιλί ούτε πουλιά ερωτεύονται νερά ποτάμια δεν κυλούν τα δέντρα δεν χαμογελούν εδώ οι μέρες καίγονται
Καλές γιορτές κι από εδώ Adri!!
Καμια επανάσταση δεν είναι αναίμακτη. Διάβασα τους "κανόνες" και την "συγνώμη" σου,αλλά όπως λές κι εσύ δεν είναι ώρα για λόγια. Φίλε ζείς ένα νέο πολυτεχνείο.Κατεβάζουμε μια χούντα εδώ. Θές να δείς τις ψευτιές του συστήματος.Θες να δείς πόσο γελοία και κατευθηνόμενη μπορεί να είναι η τηλεόραση.Ακολούθα το παρακάτω Link και προσπάθησε να συνησφέρεις απο εκεί.Οι πληροφορίες έχουν μαγάλη αξία τωρα. IndyMedia (News from Athens) (Μπορεί να αργεί λίγο να συνδεθεί λόγω φόρτου)
Ραγιάδες λοιπόν. Οπως ξέρουμε, εκιμάται μόνο αυτό για το οποίο έχουμε παλέψει, προσπαθήσει, πληρώσει, πολεμήσει, πασχίσει, (πάρα πολλά π) μοχθήσει, ιδρώσει, ματώσει, κλπ. Στους νεοέλληνες, τα σημαντικά δωρίστηκαν και δεν εκτιμούνται. Καθε μέρα ραγιάδες. Ραγιάδες απο ... άποψη, αδυναμία, αναισθησία, ανοησία, αδιαφορία, (πάρα πολλά α) επιλογή, μόδα κλπ. Και? Απλά κοίτα γύρω. Την καλησπέρα μου φίλε.
ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΧΑΡΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΟΥ.
Μ'άρεσαν πάρα πολύ οι στίχοι σου γιατί σε κάνουν και να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι.Μπράβο σου φίλε κ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Μοσχοβολια απ το λουλουδακι σου.. και ας ειναι σφαλιστο!
Adri μου, μα αν δεν ήταν η ζωή σου, σα βουνό καμένο, σα χωριό μες την πλημμύρα, σα γονατισμένο τρένο, κι’ αν δε γύριζες ξανά στις κρυφές σου τις ελλείψεις κι’ απ’ το χάος που μετρούσες την ελπίδα να θωρείς...πως θα έπλαθες και θα έντυνες τις λέξεις με τον ήχο για να μας πνίγει με ομορφιά ο χρυσαφένιος στίχος; Καταπληκτικό!!!
Θέλω ποτάμι ήσυχο να 'μαι και να πηγαίνω να 'ναι δικό μου το νερό και όχι δανεισμένο. Κατά τη γνώμη μου αγγίζει τη δημώδη ποίηση.
φίλε μου έγραψες ένα θαυμάσιο κομμάτι. κάθε λέξη του συμφωνεί με τα πιστεύω πολλών. υπέροχο πραγματικά.