Μέσα στα αμέτρητα φώτα της πόλης, την μοναξιά μου φωτίζει το σκοτάδι του δωματίου μου. Και αν έχω κόσμος γύρω μου πολύ, πάντοτε νιώθω μόνος γιατί μου λύπεις εσύ! Ασφυκτιώ και το σκοτάδι να αντέξω δεν μπορώ, σε θέλω πάλι σε ποθώ, σε έχω ανάγκη μακριά σου πια δε ζω! Στο άσπρο μου ταβάνι το βλέμμα καρφωμένο με το μυαλό μου αδειανό, πάλι εσένα να προσμένω. Μου είπες πως θέλεις χρόνο να σκεφτείς, μα εμένα αγάπη μου με σκέφτεται κανεις; Και το κρεβλατι το διπλό φαίνεται άδειο και κενό στο κρύο στρώμα το διπλό αν και είμαι μόνος Ασφυκτιώ!
Μέσα στα αμέτρητα φώτα της πόλης, την μοναξιά μου φωτίζει το σκοτάδι του δωματίου μου τα σεβη μου φιλε μου νικολα!
καλο σ/κ!