Στίχοι

										Πρωϊ-πρωϊ τα νεύρα μας σε φάση απελπισίας, 
με δυό ώρες κίνηση μέσα στην Κηφισίας, 
και αφού ο χρόνος είναι πιά είδος πολυτελείας 
Δεμένοι πίνουμε καφέ με ζώνη ασφαλείας. 

Στριμώχνονται τα όνειρα σε τσάντες σούπερ μάρκετ, 
Και παίζουνε τα αισθήματα ρόλους από Άμλετ, 
Μου φαίνεται τα βράδια μας μπαίνουν σε ναφθαλίνη, 
Το άγχος βρε αγάπη μου μας δένει και μας λύνει. 

Και ώρες-ώρες μάτια μου με πιάνει το κακό μου, 
Τα όνειρα μου πλένονται μαζί με τα μακό μου. 
Ώρες- ώρες χάνομαι στης εποχής τη δίνη 
Πές μου εσύ αγάπη μου στο τέλος τι θα μείνει. 

Με ένα βιαστικό φιλί με αφήνεις στο γραφείο, 
Αναρωτιέμαι μήπως ζώ σε ένα μικρό ενυδρείο, 
Τα βλέπω όλα βαρετά περνάω «ονειροδικείο», 
Και νιώθω τις αισθήσεις μου κλεισμένες στο ψυγείο. 

Από τη δουλειά γυρίζουμε το βράδυ στης εννέα, 
Και την τιβί ανοίγουμε να ακούσουμε τα νέα, 
Μαζί μετά διαλέγουμε τροφή μυκροκυμάτων, 
«Αλίκη» είναι ο χρόνος μας στη χώρα των θαυμάτων.