Στίχοι

										Σ΄ένα δόμα με θέα τα μελλούμενα
-Στο Doha- κάθησα με τον αργιλέ μου΄
καθώς αγναντέυοντας μόνος φούμερνα
με περικυκλώσαν εικόνες πολέμου...

«Διαίρει και βασίλευε» ών λαίμαργο'
με σταυρό και διαβήτη- «Έν τούτα ενίκα».
Όμορφη όσο δινόσουν στο λήθαργο
Στ΄Αμάλθειο κέρας τα δώρα σωθήκαν...

Μονότονα έπεφτε βροχή, όξινη.
Πιό σκοτεινή δεν είχα δεί ποτέ μέρα
και μήτε ανθρώπου, μήτε ζώου κραυγή
δεν ηχούσε στον μολυσμένο αγέρα...

Μικροί και μεγάλοι στα χαρακώματα
κι έτυχεν σ΄όλους μερτικό στην ευθύνη.
Δικά μας, δικά σας, δικά τους χώματα΄
στο τέλος θαρρώ πως κανείς δεν θα μείνει...

Στον πρώτο κρότο αίματα λούστηκε
το γκρί τσιμέντο και θέριεψε η σκόνη΄
για μάυρο λάδι πού ματακούστηκε
τον αδερφό, αδερφός να σκοτώνει; 

Τ΄απομεσήμερο μ΄ήβρε στο δόμα
με γλυκοξύπνησε του ηλίου το φώς
ανάσανα κι είπα «Υπάρχω ακόμα!»
«Ευτυχώς», μα νιώθω λίγο πιό φτωχός...