Lyrics

										Να ήταν τρένο η μοναξιά
να γέμιζε με κόσμο,
στη σκοτεινή τη σήραγγα
να μη φοβάται μόνο,
Κι ας ήταν κι η σιωπή σταθμός
να σπάσει απο το κλάμα,
αυτών που φεύγουν μακριά
και λένε γειά στη μάνα.

Να ήταν γαλέρα ο πόνος μας
να σέρνεται απ' τ αγέρι,
στο άπειρο να χάνεται 
να σβήνει σε άλλα μέρη.
Κι ας ήταν κι οι καημοί πανιά
ο ναύτης να τους δέσει,
να μείνουν αταξίδευτοι
στου λιμανιού τη μέση.

Να ήμουν κι εγώ στάλα βροχής
τον ουρανό να σκίζω,
πάνω σε πέτρινες καρδιές 
να πέφτω να σκορπίζω...