Στίχοι

										Μια εκδοχή ζητάς
να γίνεις
έρμαιο επανάληψης
και ζωικής υποταγής
το άθυρμα
Απομεσήμερο
μιας μαραμένης Κυριακής
το κάλεσμα
αιώνιας επιστροφής

    Τις νύχτες που ξυπνώ
    χαράματα
    ασθματικά ανασαίνω
    το κενό
    που έρχεται

Τις μέρες μου ζητάς
ο εκμεταλλευτής
να γίνω
ο καταναλωτής
να δοκιμάσω τον καρπό
μιας άνευ όρων ηδονής
στα θερμοκήπια
των αισθήσεων
χωρίς αναμονή
τις ανοιχτές σου θύρες να διαβώ

    Αληθινά πιστός
    στη ματαιότητα
    αφηρημένων εννοιών		
    και στοιχειωμένων αγκαλιών

το λάβδανο μου χορηγείς
απ’ την κλεψύδρα άμμο να αφαιρείς				
ζητάς
ιέρεια της φθοράς
άρμα ακίνητο
της γης	
			
    Μια προσφορά	
    που αναζητεί το νόημά της
    του δρόμου απρόσκλητος διαβάτης
    με τη γαζία και τη λεμονιά	          (γαζία = ευγένεια, λεμονιά = θύμηση)

Κι αν μου θυμίζεις ό,τι δε μπορείς να δώσεις
αν το χαμόγελό σου 
αντίλαλος της γνώσης
μιας αναλώσιμης γιορτής
του παραλόγου ακούσιος θιασώτης
της ζωής ηχείο
παράσταση για δύο
πράξης ερωτικής

    Μετέωρη αμφιβολία			
    εύθραυστη, αδιάτρητη, στιλπνή 
    αναδιπλώνεται…			
    θέλω να γίνω νηνεμία
    να σοφιστείς κουπιά και ιστία
    με την πνοή σου ν’ αποπλεύσεις
    στα σύνορα του νότου
    ν’ αφεθείς

του ίμερου ν’ αναζητήσεις
μαργαριτάρια και αισθήσεις
τα είδωλα να σπάσεις	
για να βρεις
της προσφοράς σου ρούχα
να τη ντύσεις		

    Και ίσως τότε να με νιώσεις
    πώς το να χάσεις, το να δώσεις
    ξένα κινούνε
    στην αρχή
    κι αδελφωμένα συναντιούνται

σε μιαν απόκοσμη αργία			           
χωρίς κομπάρσους και πλατεία
με σκηνικό τη μέθη 
της στιγμής

    ψάχνεις να βρεις το όνομά σου
    στο πρόσωπό μου τη ματιά σου,	
    ίχνη των άστρων 
    της ερήμου			
    την πηγή	

συνάντηση, σε γεγονός 
να εκπληρώσεις
χορδές παλλόμενες 
σε μελωδία 
να ενώσεις