Lyrics

										Στα δρομάκια, στην πέτρινη γη
τα παιδιά στις πλιθιές ακουμπούσαν
τα παιγνίδια τους όλα μαζί
και για ύπνο να πάνε αργούσαν.

Χρόνια περάσαν κι αυτά τα απιδιά
οι ανέχειες πολύ τα παιδέψαν,
πίσω άφησαν νου και καρδιά
και γι΄  αλλού μιαν αυγή ταξιδέψαν.

Ξέπνοοι πόθοι γυρνάτε
σε άγνωστες ρούγες,
βαριές οι φτερούγες
στο πέταγμα που ξεκινάτε,
τριγύρω λημέρια
κι εσείς μοναχοί νυχτοπόροι,
μακραίνει στ΄ αστέρια
της δόλιας πατρίδας το θώρι.

Σ΄  άλλα μέρη χαθήκανε λες
κι ήταν φύλλα που σκόρπισ΄ αγέρας,
στο παράθυρο άσπρος μπερντές
προσμονή μαρτυρά της μητέρας.

Ηρθαν κι άλλα πολλά δειλινά,
λιγοστές πια οι πόρτες που μείναν
ανοιχτές στο λυγμό του νοτιά
ν΄ αντικρύσουν αυτούς που τις κλείναν.

Ξέπνοοι πόθοι γυρνάτε
σε άγνωστες ρούγες,
βαριές οι φτερούγες
στο πέταγμα που ξεκινάτε,
τριγύρω λημέρια
κι εσείς μοναχοί νυχτοπόροι,
μακραίνει στ΄ αστέρια
της δόλιας πατρίδας το θώρι.