Πάμε να φύγουμε Λεϊλά΄ Εδώ κοίτωνται νεκρά χιλιάδες όνειρα΄ Δεν τα βλέπεις; Πελώριοι φράχτες γύρω μου σφίγγουν Θαρρώ τα μάτια σου αλλάζουν χρώμα κολλάνε σπασμένα γυαλιά στις κουμούλες΄ Εδώ είμαστε ακόμα; Μονάχα μάλιστα σε αφεντάδες θα λες ως τα γεράματα΄ Μεροδούλι- μεροφάϊ... Πώς η καρδιά σου βαστάει; Έχω καβάντζα κομπόδεμα στις πέντε το πλοίο για Κρήτη΄ Λεϊλά θα ΄ρθώ να σε κλέψω από το σπίτι... Για φαντάσου! Αυγή στο κατάστρωμα τ΄ατίθασο κύμα, οι ανέμελοι γλάροι τα μπράτσα μου θα ΄χεις μαξιλάρι... Μια λέξη μόνο, ένα Ναι στο λιμάνι θα δέσει όσα πληγώνουν... Λεϊλά, τα μάτια σου γιατί βουρκώνουν;
Πατριωτακι να Ζεις, οπως θελεις,να γραφεις!!!Γραφεις τελεια!!!
Τυχερέ συμπατριώτη που ζεις σε μια οργανωμένη και πολιτισμένη χώρα, τα ποιήματά σου έχουν μια έντονη νεανίζουσα ποκ διάθεση και μια αξιοπρόσεκτη αρρενοπρεπή ευαισθησία. Πολύ καλή η προσπάθειά σου.