Στίχοι

										Μη μου αρνηθείς ποτέ τ’ ότι σ’αγάπησα 
γιατί όταν τα χρώματα της φωτο- 
γραφίας μας θα γλιστράνε απ’το χαρτί 
Εσύ να ξέρεις: ακόμα πιο κόκκινη 
θα βάφεται η καρδιά μου. 
Θυμάσαι; Ξενυχτούσαμε μαζί 
μέσα στην ίδια ζάλη. Τι και αν το 
Άλλο το πρωί αποχαιρετιστήκαμε 
στο λιμάνι; Τι και αν δεν αντικρύσαμε 
ξανά ο ένας τον άλλον; 
Μες σε ταξίδια χάθηκα, σε αρώματα 
και γλώσσες άγνωστες, μα 
ποτέ δεν έπαψα να αναζητώ 
την αγαπημένη σου μορφή, κάθε 
φορά που έλαμπε η ματιά σου 
στη μνήμη μου. 
Και όμως, αν και ήξερα πως θα με περίμενες 
στα λατρεμένα μέρη, κάτι μ’ έσπρωχνε 
να συνεχίζω στα τυφλά, μια 
περιπλάνηση που με πήγαινε και πιο μακριά. 
Πόσο—θυμάμαι—γέλασα, όταν 
μετά από χρόνια, γύρισα να 
σε βρω και συ –έμαθα—με είχες βρει 
από καιρό, συντροφιά μου αόρατη 
απ’ τον ουρανό…