Χάθηκε μες τη σελήνη μία κόρη των λιμνών. κι επιπλέει το ραβδί της φως σε σκοτεινό νερό. Ασημόσκονη η ψυχή της αστεράκια του ουρανού, άδειο γέρνει το κορμί της ταξιδεύει για αλλού. Κι απ΄τό φως το μαγεμένο με μια θλίψη αγοριού, γέρνει ο άνεμος σκυμμένος και τα χείλη προσκυνεί.. Χάθηκε μα το φιλί της στους ανέμους κατοικεί. Τις πιο άγριες τις νύχτες στην καρδιά σου θα κρυφτεί. Τότε η μικρή νεράιδα θα σου πει πως σ΄αγαπά, και ποτέ δε θα πεθάνει αν μοιράζεις τα φιλιά... Νικόλαος Παπανικολόπουλος
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΩΣΗΡΘΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...