Στίχοι

										Τα στιχάκια τα δικά μου
μένουνε στ' αζήτητα
λένε αλήθειες που πονάνε
κι' ειναι ανεπιθύμητα.
Θα ταν πλάνη να τα γράψω
μ' ενα λόγο εύπεπτο
οταν καίγετ' η αγάπη
σ' ενα κόσμο εύφλεκτο.

Δε σου κουνώ το δάχτυλο
μα άνοιξε τα ώτα σου
απ' τα λάθη τα δικά μου
να φυλάς τα νώτα σου.
Δεν πουλάω δασκαλίκι
κι' ούτε κάνω μάθημα
βάσανα μου αποτρέπω,
να σου γίνουν πάθημα

Ανοιξαν της κοινωνίας
πιο βαθειά τα χάσματα
αδικία, ανεργία
πόλεμοι, χαλάσματα.
Δε μοιράζουνε οι πίστες
λίρες και εμβάσματα
το στομάχι δε γεμίζουν
της καψούρας άσματα

Τα στιχάκια τα δικά μου
πανε κόντρα στο Βορριά.
Δεν "πουλάνε" κι' απο νότες
έχουν μείνει ορφανά