Lyrics

										Κοιτάζω τη ζωή μέσα από ένα παράθυρο
Και βλέπω ανθρώπους να γελούν από χαρά
Μιά μάσκα με χαμόγελο φορανε
Και το παράθυρο θολώνει η μοναξιά.


Τ’άστρα λάμπουν,πέφτουν σαν βροχή από ψηλά
Πόλη που τα φώτα της ανάβει,φωτίζει δρόμους και στενά
Παράθυρο μικρό και θολωμένο
Την αυγή του ήλιου περιμένω.


Σαν το κερι η ζωή μου λειώνει αργά
Οι ανθρώποι σαν τα πιόνια τριγυρίζουν
Και σαν πουλία που φεύγουν μακριά
Έτσι οι ψυχές τους τον Άδη χρωματίζουν.


Σ’ένα τεντομένο σχοινί περπατούμε
Σε μια λίμνη απο ρουτίνα κολυμπούμε
Μα υπάρχει Θεός που μας βλέπει από ψηλά
Και μετανιώνει για’μας ξανα και ξανά.


Την κοινωνία η αμαρτία κυριεύει
Η εκκλησία με το χρήμα μας χορεύει
Το παράθυρο στη φυλακή κλεισμένο
Λερωμένο και σπασμένο από ένα ξένο!!